Enkel Heen (Zonder Enkels)

Willy Organ onderneemt een zoektocht naar zijn artistieke identiteit door muziek, dichtkunst, dans en video te doen interageren en correleren. Zijn liveshows zijn telkens uitbundige feesten waarbij antihelden zich verenigen en zich in het beste geval identificeren met de tragiek rond Willy Organ. Zijn relateerbare teksten zijn vaak intriest en donker, gaan over angst en verlies, maar brengen mensen ook hard aan het lachen. Ondertussen klinkt de muziek eufoor en blijkt zij extreem dansbaar. Deze clash van absurde humor en bittere ernst zorgt soms voor veel verwarring, maar mocht nu, door één of andere speling van het lot, menselijk verdriet omzetten in feestgedruis toch geen kunstvorm blijken, dan is daar niets meer aan te doen.

Willy Organ ist auf der Suche nach seiner künstlerischen Identität, indem er Musik, Poesie, Tanz und Video interagieren und korrelieren lässt. Seine Live-Shows sind immer ausgelassene Partys, bei denen sich Antihelden vereinen und sich bestenfalls mit der Tragödie um Willy Organ identifizieren. Seine erkennbaren Texte sind oft traurig und düster, handeln von Angst und Verlust, bringen die Menschen aber auch zum lauten Lachen. Die Musik klingt derweil euphorisch und erweist sich als äußerst tanzbar. Dieses Aufeinanderprallen von absurdem Humor und bitterem Ernst sorgt mitunter für große Verwirrung, aber wenn es sich durch eine Schicksalswendung herausstellt, dass es keine Kunstform ist, menschliche Trauer in Festlichkeit zu verwandeln, dann ist daran nichts zu ändern.