Van plasma tot LCD en het homograaf PH
Geadopteerd zijn op jonge leeftijd betekent dat je als peuter naast ‘mama’ en ‘papa’ het woord ‘biologisch’ in de mond neemt en al vage voorstellingen hebt van seks. Daarnaast vertoon je geconditioneerd gedrag bij het grotemensenjournaal. Een verhoogd volume is je cue om in te tunen, want “het gaat over de Filipijnen”. De tienjarige jij neemt alleen beelden in zich op: overstroomde gebieden, bebloede lichamen aan houten kruisen, een man in pak zuchtend in een eivormige micro.
Over de mensen in het nieuws heb je geen controle, om voor god te spelen moet je je installeren voor de thuiscomputer. Je deelt je computeruurtje in twee. Tijdens de eerst helft klik je de juiste zwevende ballon aan met daarop de juiste uitkomst van een rekensom. Bij een fout of laattijdig antwoord knappen alle ballonnen, dat maakt je zenuwachtig. De tweede helft is een beloning. Hoewel alles kan, zit je toch automatisch witte Sims te creëren. Het kost je eerst een paar sociale blunders maar met je jongenssim lukt het je uiteindelijk om in dat halfuurtje de meisjessim aan het lachen te brengen, te omhelzen en haar een innige kus te geven.
Naarmate je ouder wordt, spreken nieuwslezers steeds meer dezelfde taal als jij in plaats van een kleurloze versie van het Simlish. Maar de momenten dat je je ouders vergezelt bij het televisiekijken zijn zeldzamer en gaan meestal gepaard met doelloos scrollen op je eerste gsm. Je piekert over duimpjes en het vooruitzicht dat mensen over de hele wereld te bereiken zijn als ze maar inloggen. Tijdens een verslag over de politieke perikelen in de Filipijnen voel je je schuldig voor je halfbakken belangstelling. Tot je het volgende opvangt: een aandachtspunt in Duterte’s verkiezingscampagne is de aanzienlijke online populatie op de eilandengroep; de gemiddelde dagelijkse schermtijd bedraagt iets meer dan tien uur. Een vlaag van familiariteit overvalt je, alsof je met een verre kennis een gemeenschappelijke interesse hebt gevonden.
Je diagnosticeert jezelf als chronically online, maar dat geeft niet want de woorden en beelden op je scherm zijn afkomstig van andere online mensen. Wat je opzoekt laat zien uit welke vraagstukken jijzelf bestaat. Het verklaart je vertaalopdrachten in het Tagalog. Je wil de woorden uit een misgelopen moedertaal gebruiken in onderschriften van je selfies. Bij de riskante kliks binnen de categorie Asian Amateur demp je het volume. Je ontdekt gelijkaardige lichamen en leert opgewonden te geraken van je eigen lichaam, maar je raakt ook verwikkeld in een soort zelffetisjisme.
Er is een captcha waar je alleen ‘I’m not a robot’ hoeft aan te klikken. Ons impulsieve, associatierijke surfgedrag garandeert het vinkje. Je ontkent een ding maar aanvaardt wat je dan wel zoal bent, behalve een robot. Je moet alleen even de naakte zolen van je voeten tonen.
