'Uiteindelijk wint alleen hoopvol verzet'

2022 was een bewogen jaar. Een jaar waarin veel is gebeurd. Maar twee gebeurtenissen in het bijzonder houd ik vast. De ene gebeurtenis is teleurstellend en demotiverend, de andere vrolijk en hoopvol.

Op 24 juni verwierp het Amerikaanse Hooggerechtshof het historische arrest ‘Roe versus Wade’. Resultaat: in bijna de helft van de staten is abortus meteen verboden. Later op het jaar ontving Annie Ernaux de Nobelprijs voor de Literatuur. De Franse schrijfster is een pionier in het schrijven over haar eigen abortuservaring, en dus ook in het bespreekbaar maken van het belang van abortusrechten.

Beide beslissingen hebben op het eerste zicht geen direct impact op de vrouwenrechten hier in België. Want de ene beslissing speelt zich af in Amerika en voelt dus ver van ons bed. De andere bevestigd dat de strijd voor het recht op abortus ooit nodig was, maar nu verleden tijd is. De twee gebeurtenissen zijn echter onlosmakelijk met elkaar verbonden. 

2022 was ook het jaar waarin ik zelf een abortus had. Maar ik had geluk. Het geluk dat ik in België woon. Waar abortus legaal is. Waar het normaal is om die beslissing te nemen. Ik had ook het geluk dat ik veel steun kreeg van mijn vrienden en familie. Maar dan nog heb ik mogen merken dat het stigma over abortus blijft bestaan. Ook vandaag nog. Ook in België nog. 

Simone de Beauvoir zei ooit: 'Vergeet nooit dat er alleen een politieke, economische of religieuze crisis nodig is om de rechten van de vrouw in twijfel te trekken. Deze rechten worden nooit verworven. Je zult je hele leven waakzaam moeten blijven'. 

Ik blijf waakzaam. En om ook jullie wakker te schudden, herinner ik jullie vandaag aan goed én slecht nieuws uit het afgelopen jaar. Vooruitgang en achteruitgang. Een wetswijziging waarmee we terug in de tijd keren en een taboedoorbrekende Nobelprijsuitreiking. Omdat alleen hoopvol verzet uiteindelijk wint.