Transflormatie | Finalist Het Rode Oor 2022

Je stond in het woud, glimmend in de regen. Met gestrekte armen wuifde je me tegemoet. Ik knalde tegen je aan en duwde mijn gezicht in je richels. Je verwelkomde me met een zucht. 

Ik warmde mijn handen aan je bast en vertelde je hoe de mensenwereld aan me vrat. Ik behoorde tot niets, zei ik, en zong een lied over hoe hol ik door de dagen kroop.

Je blies wind in mijn nek, likte mijn wonden, omhelsde mijn pijn. Je keek naar me en spleet me open. Je offerde jezelf aan mij. 

Alles kwam uit mij gegutst. Mijn bekken lokte je dichterbij. Ik voelde je beven, voelde het leven onder je dunne korst. 

Ik pelde de kleren van mijn huid. Je glipte tussen mijn lippen en ik zoog aan je mos, aan je bos in miniatuur. Ik drukte je splinters in mijn vlees. Jij dronk mijn vocht.

Vluchtige stofjes verraadden onze overgave. Jij, de geur van bladgroen en hout. Ik, van peper en kaneel. Het zoemen van onze lijven maakte ons hard. 

Je schil wierp je af. Je hart bonsde naakt tegen het mijne aan. Ik wil ik wil ik wil, wervelde het als balsem in mijn mond. 

Ik liet een paddenstoel uit je stam groeien. Het hoedje stootte je tussen mijn billen. Je gleed met een zoetheid bij me naar binnen die enkel voor ingewijden is weggelegd. 

Ik kreeg wortels, jij kreeg voeten. Myceliumdraden bonden onze ledematen. Jouw bladeren werden mijn kroon, jouw nerven mijn aders. Mijn borsten werden zacht omschorst. 

We pompten prikkels in de grond, stuurden het ritme van seks door de lucht. We dijden uit en reisden door neuronen. We vulden elkaar met sterrenstof. 

‘Ik zie jullie,’ riep een roodborstje als het kletteren van steentjes. Een hommel droogde zijn dons in de holte van je buik. We landden op natte aarde en keerden terug naar onze lichamen. 

Kleverig van je hars keek ik naar je op. Zonlicht perste zich langs wolken en goot goud in je haar. Het verbaasde me hoe groot je nog steeds was, hoe perfect jij in mijn bolster paste.

Inspiratie: De dryaden, boomnimfen uit de Griekse mythologie en de Metamorfosen van Ovidius | Beeld door Charlotte Dumortier