Het Rode Oor

Stemvorken | Winnaar Het Rode Oor 2022

door Leonore Spee

Datum 10 oktober 2022
Door
Leonore Spee

Uit 175 inzendingen selecteerde de jury negen teksten voor de finale van Het Rode Oor 2022. Van een risicovolle onderhandeling tot de bekendste Titanic-scène hertekend: negen uiteenlopende verhalen, geïnspireerd op favoriete personages, boeken, gedichten, muziek en films. Maar het échte onderwerp blijft ongewijzigd overeind: erotiek. It’s a scam: ‘hoe mannen denken dat vrouwen seks hebben’, ‘dé legendarische lesbische mythe’, ‘een pornodingetje’ Fact check: ‘Het duurt niet lang of we gaan ook buiten het afgebakende uurtje in de week op onderzoek uit, op de werklaptop van Marius’ moeder. Die kan hij wissen, zegt hij.’ Surftip: www.ikstemjevork.nu.

Hieronder kan je Stemvorken van Leonore Spee beluisteren of lezen. Het verhaal werd ingesproken door Elsa May Averill.

Ik kom voor het eerst in aanraking met porno op een donderdagmiddag tijdens de lunchpauze in groep zes, ik ben negen jaar. Zoals iedere week brengen mijn beste vriend Marius en ik de middagpauze stiekem door in zijn lege ouderlijk huis, waar we uit ons bol gaan met ingrediënten uit de voorraadkelder: knakworsten uit blik en magnetronpannenkoeken met poedersuiker, die we languit op de bank achter de televisie opeten. 
 
Het is donderdagmiddag en tijdens een van onze oeverloze zapsessies op de bank, verschijnt er uit het niets een naakte vrouw op het beeldscherm. Ze zit op een soort gymnastiektoestel – een bok, zou ik zeggen – waar ze steeds harder op begint te rijden. Nadat de naakte vrouw de bok, zichzelf en de lens van de camera heeft onder gesproeid schakelt het beeld over naar een mannenhand onder de rok van een vrouw op de achterbank van een auto langs de snelweg. Vanaf dat moment maakt de televisiezender onderdeel uit van ons donderdagmiddagritueel. 
 
Het duurt niet lang of we gaan ook buiten het afgebakende uurtje in de week op onderzoek uit, op de werklaptop van Marius’ moeder. Die kan hij wissen, zegt hij. Lesbians in snow, zo heet het filmpje waarin ik voor het eerst twee vrouwen zie. De ene blond, de ander donkere krullen, giebelend in de sneeuw, tussen de dennenbomen, kussend, rollend over elkaar, gekleed in rode pakjes, bonten boots, mutsen van bont.  
 
Hun lichamen maken engelen in de sneeuw. De blonde vrouw komt overeind en wandelt naar de ander toe, gaat naast haar op de grond zitten. De vrouwen kijken elkaar aan, het giebelen stopt. De brunette opent langzaam haar benen, terwijl de blondine tegelijkertijd de beide rode rokjes omhoogduwt. Twee zachte, zwarte tapijtjes verschijnen. Ze steken fel af tegen de witte sneeuw. Kruiselings haakt de ene sneeuwkoningin haar benen in die van de ander en zachtjes beginnen ze te rijden. Mijn onderbuik maakt een ritje in de achtbaan naar beneden. Ik hou mijn adem in en zeg tegen Marius dat ik naar huis moet, dat we gaan eten. 
 
Thuis ren ik met mijn jas aan de trap op, naar de kindercomputer op zolder. Beneden televisiegeluiden en mijn vaders gegrinnik om het accent van de weerman. In de keuken het geluid van pannen en mijn moeder die niet van koken houdt. Ik check of de boxen uitstaan en start de computer. 
 
Daar zijn ze weer, dartelend op het scherm, mijn ijskoninginnen. Ongeduldig spoel ik door naar de scène met de in elkaar gehaakte benen, hun onderlichamen als stemvorken, happend naar het bolletje aan elkaars uiteinde. De video eindigt en automatisch speelt er een nieuwe af. En daarna nog een. Stemvorken in alle vormen, maten, toonaarden en tweeklanken. Zachtjes begin ik te neuriën. Beneden gaat de televisie uit. Mijn vader staat op, geeuwt. Gauw druk ik alle schermen weg en zet de computer uit op de verboden manier, door lang op de stand-by-knop te duwen. Mijn moeder roept dat we gaan eten. 
 
Aan tafel voel ik dat mijn wangen gloeien. Ik vraag om de kan water, hoor mijn eigen stem, die klinkt hoog en dun. Ik kuch, schenk mezelf in en hou nonchalant het koude glas tegen mijn wangen. Mijn moeder vraagt naar de moeder van Marius en schept op. We eten alles geel: bloemkool met kaassaus, aardappelpuree en kaasschnitzel. 
 
Voor mijn zestiende verjaardag krijg ik een eigen laptop. Nog diezelfde avond doe ik mezelf een account op www.ikstemjevork.nu cadeau. Onder de eerste video een comment: THIS IS FAKE AS FUCK, met een link naar een online forum over vrouwenseks. Dat het een ‘pornodingetje’ is, dat stemvorken, ‘dé legendarische lesbische mythe’ en ‘hoe mannen denken dat vrouwen seks hebben’. Dagelijks blijf ik googelen, ‘hoe hebben vrouwen dan seks?’, in de hoop ergens te lezen dat dat juist exáct is wat vrouwen met elkaar doen, in het echt, uren achter elkaar, zonder gêne, hijgend, zwetend, snakkend naar wat sneeuw om tussendoor in af te koelen. 
 
Op het eindejaarsfeest van de bovenbouw zie ik haar staan, op de dansvloer, om half twee ‘s nachts. Ze draagt UGGS en heeft lange, donkere krullen. Haar lichaam deint gedachteloos mee op de maat van de muziek, haar ogen dwalen door de ruimte en vinden de mijne. Op het rokersbankje bij de fietsenstalling vraagt ze hoe ik heet en of ik een sigaret wil. We trekken om de beurt aan die van haar. Ik fiets alleen naar huis en droom hoe wij, twee perfect op elkaar afgestemde vorken, onze eerste symfonie schrijven. 
 
Twee dagen later nodigt ze me uit op haar zolderkamer, ze is alleen thuis. In haar eenpersoonsbed waag ik, onder de dekens, een poging. Ogenschijnlijk organisch manoeuvreer ik onze lichamen in een van de posities die ik inmiddels zo goed ken. ‘Zo is nog nooit iemand klaargekomen’, zegt ze, wanneer ze doorheeft wat ik probeer. Ik lig bovenop haar, als een horizontale stemvork, en terwijl ik van haar afglijd kom ik in stilte klaar.

Inspiratie: de titel van de gelijknamige roman van A.F. Th. van der Heijden | Beeld door Charlotte Dumortier

Meer over Het Rode Oor?

Hier vind je alle teksten, podcasts en informatie.

Alles bekijken

Leonore Spee is theatermaker en performer. Met Sascha Bornkamp richtte ze het muziektheaterduo Teletext op. Teletext maakt Nederlandstalige popmuziek, muziektheatervoorstellingen, audiotours en podcasts. Leonore is actrice bij Ontroerend Goed en lid van schrijverscollectief Hyster-x.  

Organisatie: deBuren, Stichting Nieuwe Helden, De Nieuwe Liefde, Hard//hoofd en The Writer's Guide (to the Galaxy). Het Rode Oor is onderdeel van het project Yes, please!, een initiatief van Stichting Nieuwe Helden.