 Sara Mertens.jpg/002474c5d6860d7d2620e43a58822602.jpg)
Sneller dan mijn broertje
Weinig jongens zullen juichen wanneer hun broertje voor het eerst voorbij hen zoeft. De mijne bleek gelukkig ook sneller dan de onverlaten die mijn fiets hadden gejat. Vele jeugdjaren later, terwijl ik thuis las en schreef, verbrak hij alle records van zijn atletiekclub. Als bekroning mocht hij fulltime sprintjes trekken op het topsportcomplex in Papendal, tot zijn linker hamstring afscheurde.
Hinken en huilen: op eenzame wedstrijdbanen rende mijn broertje tegen zichzelf. Na maandenlang aansterken was hij echter meer dan ooit in balans. Zo viel hij niet voor de hernieuwde uitnodigingen van de atletiekbond, en rende hij zelf naar een startplaats op de Europese Kampioenschappen van 2022. Ik juichte hem thuis vanaf de bank vooruit, gestoken in een T-shirt met zijn stralende gezicht erop. Desondanks liep Team NL 4x100m nipt edelmetaal mis. Wel bleven de estafettesprinters op koers voor Parijs. In mijn broertjes entourage voorzag ik een rol als kroniekschrijver.
De volgende zomer, via Whatsapp: ‘It’s over’.
Twee dagen later: ‘Kan je me snel brengen?’
Zijn Olympische droom leek verder weg dan mijn gestolen fiets voordat hij erachteraan ging. Maar tijdens revalidatieafspraak twee warmden de hoopspieren weer op. En terwijl broertjelief squats en lunges probeerde, maakte zijn chroniqueur in spe elders in de fysiopraktijk alvast schrijfmeters.
Na eerdere pogingen voelde ik een Eiffeltorenhoge trots om te proberen de aanmeldhorde opnieuw te nemen. Maar zulke angstige onsportiviteit houdt geen stand als je een broertje hebt dat, na de tweede van het bot afgerukte hamstring, alweer ronddartelt alsof hij overal fietsendieven ziet. Soms is het broertje de oudere broer. Als de lichtstad ons beide mag ontvangen deze zomer, dan trek ik zijn gezicht aan, en app ik hem een juichende selfie: omdat de Spelen pas na de schrijfresidentie beginnen, ben ik in ieder geval sneller dan mijn broertje in Parijs.
