'Samen keken we naar het einde van een tijdperk en het begin van iets nieuws'

Een journaliste vraagt aan een man in parka wat hem in Balmoral brengt op de dag van het overlijden van de Queen. Het is zonder twijfel een Amerikaan, “here to pay his respects”. De journaliste wendt zich naar de camera, een Union Jack in emaille prijkt op haar koningsblauwe blazer. Ze vat het weinig interessante verhaal van de man samen en concludeert iets suffigs in de trant van: kijk eens aan, wat een grenzeloos respect voor onze vorstin.  

Mijn ouders zitten kaarsrecht op de rand van de sofa nog steeds even ingespannen te luisteren als toen men een paar uur eerder het noodlottige nieuws over Queen Elizabeth aankondigde. Hun blikken speuren onrustig over het scherm, op zoek naar meer info, meer updates, meer God-weet-wat in het gebladerte van Balmoral. 

Het doet denken aan de serie Mad Men, waar je de werknemers van een reclamebureau volgt tijdens het snel veranderende Amerika van de jaren ’60. Iedere wereldgebeurtenis kwam de huiskamer binnen via de televisie. Meestal troepte een deel van de cast dan samen rond hetzelfde scherm om een blik op te vangen van een Kennedy, Apollo 11 of Martin Luther King.  

Ik heb geen televisie. De wereld komt binnen via mijn broekzak. Maar op de dag van het overlijden van de Queen ben ik in mijn ouderlijk huis en verbaas ik me over de uren van ons leven die we slijten voor de tv. En stiekem vind ik dat mooi. Een oude vrouw stierf. Of je haar nu bewonderde zoals mijn vader of bekritiseerde zoals ik: het belang van haar dood was onmiskenbaar. Samen keken we naar het einde van een tijdperk en het begin van iets nieuws.