Mycelium

Mit der erotischen Kurzgeschichte Myzelium gewann Olga Ponjee 2023 den Jurypreis von Het Rode Oor. Im Folgenden kann ihre Geschichte auf Niederländisch und Deutsch gelesen und angehört werden. Jule Hayen übersetzte die Geschichte ins Deutsche. Illustration: Guus Møystad.

Met het erotische kortverhaal Mycelium won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023. Hieronder kan je haar verhaal in het Nederlands en Duits lezen en beluisteren. Jule Hayen vertaalde het verhaal naar het Duits. Illustratie: Guus Møystad.

Literatuur & Taal Het Rode Oor

deBuren · Myzelium | Mycelium - Olga Ponjee

Myzelium

Diskret steht in der Anzeige. Präzise und zuverlässig.

Ein nichtssagender Name. Ein austauschbares Gesicht. So gewinnt man die besten Kunden, indem man jede Art von Menschlichkeit aus der Angelegenheit streicht. Deshalb arbeite ich, wenn niemand zu Hause ist, mit einem Ersatzschlüssel und Vereinbarungen über WhatsApp. Deshalb gebe ich vor, ihre Dreckspuren nicht entziffern zu können, obwohl es wirklich keine intimere Tätigkeit gibt, als auf einem fremden Boden zu knien, wo sich zerbrochene Gläser und leere Tablettenschachteln wie Morsezeichen lesen lassen. Spuren, die ich fachkundig wegwische, damit meine Kunden in ihrem makellosen Universum fortbestehen können. Meine Kehle brennt von all dem Chlor. Mein Magen wie ausgehöhlt, von vergessenem Essen, das durch meine Hände wandert. Zuhause wartet niemand. So gut bin ich im Wegwischen von Dingen geworden.

Mein Körper reagiert bereits auf den Geruch, noch bevor ich ihn rieche. Moos, aufgewühlter Kompost, darunter die würzige Note von Verwesung. Diese Villa ist ein Renovierungsprojekt. Vielleicht ist auch bei der Verlegung des neuen Stromnetzes etwas schiefgelaufen. Obwohl meine Beine die Flucht ergreifen wollen, zwinge ich meine Nase in Richtung Duschabfluss. Der Geruch kommt aus der Tiefe, aus dem Herzen des Hauses.

Ich steige die Wendeltreppe hinunter in den Keller, obwohl ich eigentlich nicht dorthin darf. Ich habe einen Eimer, gelbe Handschuhe und Abflussreiniger dabei. Nase und Mund verdecke ich mit einem verknoteten Geschirrtuch.

Später kann ich mich nicht mehr daran erinnern, ob ich die Tür selbst geöffnet habe – oder sie sich für mich.

Woran ich mich sehr wohl erinnern kann, ist das Licht. Ein violettes, pulsierendes Zwielicht, das den Boden und die Wände wie ein außerirdischer Sternenhimmel bedeckt. Die Angst lässt mein Herz rasen, ein Reflex, Jahrtausende älter als ich selbst.

Schimmel.

Über zerbrochene Möbel und zersprungene Spiegel hat sich eine dicke Schimmelschicht gelegt, deren halbdurchsichtige Ausläufer bis zu den niedrigen Balken reichen. Hier und da sehe ich Sporenständer, die auf dem pelzigen Teppich kleine Sträuße bilden; Stiele so lang wie mein Unterarm, geschmückt mit seltsamen kobaltblauen Hüten.

Ich muss hier weg. Zurück nach oben. Wer weiß, wie lange dieser Schimmel hier bereits wuchert und die Luft mit seinen Sporen schwängert. Sporen, die mit jedem Atemzug tiefer in die Lunge gelangen.

Dennoch bleibe ich stehen. Fasziniert von den Formen, den Schattierungen in der Luft und von der Unbändigkeit dieses Wesens, das hier in der Finsternis aufblüht.

Einen Moment lang flimmert die Luft. Als wäre ich nicht die Einzige, die zusammenzuckt, sich einen Moment für tot hält- und dann wieder einen Blick wagt.

Eine Präsenz ohne Augen, ohne Gesicht. Und doch spüre ich eine bebende Neugier, die sich mir nähert und meine Anwesenheit abtastet.

Ich streife mir das Geschirrtuch vom Gesicht, die Handschuhe von den Händen und tauche meine Fingerspitzen in die greifbaren Schatten, in denen sich schlängelnd Fäden ausbreiten. Die Angst zerrt immer noch an meinen Nerven, aber etwas anderes ist noch stärker; meine Ehrfurcht vor dem Fremden, vor Dingen, die größer und älter sind als wir, und dieser Wunsch, mich schutzlos zu zeigen, mich zu erkennen zu geben.

Die Luft ist erfüllt von unbekannten Noten, einem rohen animalischen Geruch, der mich zurückversetzt in eine Zeit, die weder Hunger noch Erschöpfung kannte. Eine Zeit, in der mein Körper mehr als nur eine Funktion hatte. Da ist eine Sehnsucht, die ich vor mir selbst verbergen konnte. Bis jetzt.

Ich komme einen Schritt näher und wir berühren uns, meine Fingerspitzen und die pelzigen Triebe. Die Berührung scheint förmlich durch meine Haut zu dringen, mich zu entfesseln, als ob wir uns spalten und zu einem neuen Organismus verflechten würden.

Immer tiefer dringen die Fasern, schlingen sich um meinen Hirnstamm, meine Nervenbahnen, so dass ich das Licht nicht mehr nur sehen, sondern auch fühlen, riechen und in der Luft berühren kann. Mein Körper hebt ab. Hyphen sirren über meine Haut.

Alles scheint zeitlos und zugleich greifbar: die Farben, die ich rieche, wenn sich die Sporen in meinem Nacken, meiner Wirbelsäule, in den Kniekehlen, meinen Leisten und meinen Lippen einnisten. Meine Kleidung zerrfällt in Düften. Ich öffne mich - eine Haut, die die Welt umspannen kann -, dehne mich aus, während sich die Furchen meines Körpers mit Gewebe, Strängen und Hüten füllen. Sie lassen mich im elektrischen Rhythmus des Lichts pulsieren und platzen dann auf.

Ich laufe über, spalte mich in Fasern und Melodien, wieder und wieder, während die Fäden durch meine Ekstase erschüttern. Oder vielleicht ist es umgekehrt und ich singe die Ekstase des Universums, eine Melodie, die ich einst kannte, aber vergessen hatte.

Ich spüre, wie mein Innerstes zum Vorschein kommt, wie das Netz mich aufnimmt und umfängt, während sich die Luft mit purpurnen Schreien füllt, mit dem schwachen Duft von Orangen und Schießpulver.

Später im Freien atme ich den Sommer ein.

Zum ersten Mal seit langer Zeit ist die Leere verschwunden.

Zum ersten Mal seit langer Zeit erinnere ich mich an meine wahre Gestalt.

deBuren · Mycelium | Olga Ponjee | Winnaar Het Rode Oortje 2023

Discreet staat in de advertentie. Secuur en betrouwbaar.

Een nietszeggende naam. Een inwisselbaar gezicht. Het is hoe je de beste klanten binnenhaalt; door iedere vorm van menselijkheid uit de transactie te wissen. Dat is waarom ik werk als er niemand thuis is, met een reservesleutel en afspraken via Whatsapp. Waarom ik net doe of ik de sporen van hun vuil niet kan ontcijferen, al is er geen intiemere handeling dan knielen op de vloer van een ander, waar gebroken glazen en lege pillenstrips zich laten lezen als morse. Het zijn afdrukken die ik vakkundig wis, zodat mijn klanten in hun smetteloze universum kunnen voortbestaan. Mijn keel schrijnt van alle chloor. Mijn maag voelt hol van het achteloos vergeten eten dat door mijn handen gaat. Thuis wacht er niemand. Zo goed ben ik geworden in dingen wissen.

Mijn lichaam reageert op de geur nog voor ik hem ruik. Mos, omgewoelde compost, dan de peperige ondertonen van ontbinding. Het is een renovatieproject, deze villa. Nog niet alle leidingen zijn vervangen. Of misschien is er iets misgegaan bij het aanleggen van het nieuwe netwerk. Ik dwing mijn neus richting het afvoerputje van de douche, al willen mijn voeten achteruit. De geur komt van dieper, uit het hart van het huis.

Ik neem de wenteltrap omlaag, naar de kelder, al mag ik daar eigenlijk niet komen. Ik heb een emmer bij me, gele handschoenen, een fles ontstopper. Mijn neus en mond bescherm ik met een omgeknoopte theedoek.

Later kan ik me niet herinneren of ik de deur zelf open – of dat hij voor me open gaat.

Wel herinner ik me het licht. Een paarse, pulserende schemering die de vloeren en muren overdekt als een buitenaardse sterrenhemel. Schrik jaagt mijn hart op, een reflex duizenden jaren ouder dan ikzelf.

Het is schimmel.

Een dikke laag schimmel die zich rond gebroken meubels heeft geweven, gebarsten spiegels, met half doorzichtige uitlopers richting de lage balken reikt. Hier en daar zie ik zaadlichamen die uit de gevlokte bodem opbloeien als boeketten; stengels zo lang als mijn onderarm, gekroond met grillige, paarsblauwe hoeden.

Ik moet weg. Terug omhoog. Wie weet hoe lang deze schimmel hier al woekert, de lucht met sporen bezwangert. Sporen die zich met iedere adem dieper in je longen graven.

Toch blijf ik staan. Gefascineerd door de vormen, de schakeringen in de lucht, de weerbarstigheid van dit wezen, dat hier bloeit in het duister.

Even rimpelt de lucht. Alsof ik niet de enige ben die terugschrikt, zich een moment voor dood houdt – en dan weer durft te kijken.

Het is een aanwezigheid zonder ogen, zonder gezicht, en toch voel ik de trillende nieuwsgierigheid naderbij komen, mijn aanwezigheid aftasten.

Ik schuif de theedoek van mijn gezicht, de handschoenen van mijn handen en strek mijn vingers uit, de tastbare schaduwen in, waar draden zich ontvouwen als serpentine. Angst schuurt nog altijd langs mijn zenuwen, maar iets anders trekt harder; mijn ontzag voor het vreemde, voor de dingen die groter en ouder zijn dan wij, het verlangen om mij onbeschermd te tonen, te kennen.

Nieuwe tonen vullen de lucht, een rauwe, dierlijke geur die me terug in de tijd slingert, een tijd voor de honger, de uitputting, toen mijn lichaam meer was dan alleen een functie. Het is een gemis dat ik buiten mezelf heb kunnen houden. Tot nu.

Ik doe een stap dichterbij en we raken elkaar; mijn vingertoppen en de gevlokte strengen. Het is een aanraking die door mijn huid lijkt te gaan, die mij ontrafelt, alsof we samen splijten en verweven tot een nieuw organisme.

Dieper schieten de draden, kronkelen zich rond mijn hersenstam, mijn zenuwen, zodat ik het licht niet langer alleen maar zie, maar ook voel en ruik, kan aanraken in de lucht. Mijn lichaam gaat de hoogte in. Hyfen zingen over mijn huid.

Alles lijkt tijdloos en grijpbaar tegelijk. De kleuren die ik ruik als de sporen zich in mijn nek vastzetten, mijn ruggengraat, in de holtes van mijn knieën, mijn liezen, mijn lippen. Mijn kleren vervliegen in geuren. Ik open mezelf, een huid die de wereld kan omspannen, die zich uitstrekt terwijl de nissen van mijn lichaam zich vullen met spinsels, strengen, hoeden die me doordringen, me laten pulseren op de elektrische cadans van het licht en dan doen openbarsten.

Ik overstroom, splijt in vlokken en melodieën, opnieuw en opnieuw, terwijl de draden schokken van mijn extase, of misschien is het andersom – en zing ik de extase van het universum, een melodie die ik ooit kende, maar vergeten ben.

Ik voel hoe mijn kern ontrafelt, hoe het web me verwelkomt en omhelst, terwijl de lucht zich vult met blauwpaarse kreten en de vage geur van sinaasappels en kruitdamp.

Later, buiten, adem ik de zomer in.

Voor het eerst in lange tijd is de leegte verdwenen.

Voor het eerst in lange tijd herinner ik me mijn eigenlijke vorm.

Olga Ponjee is scenarioschrijver, kledingmaker, drag king en professioneel laatbloeier. Ze won de Visser-Neerlandiaprijs voor haar scenario Voortjagers en debuteerde in 2023 met Oneindig, een erotische serie queernovelles. Haar verhalen gaan over de joy van resistance en mensen die kracht leren vinden in juist datgene wat ze anders maakt.

Jule Hayen hat in Bonn, Paris, Antwerpen und Münster Literatur studiert. Sie liest und schreibt am liebsten über Pflanzen und Mensch-Umwelt Beziehungen. Nachdem sie für die Literaturausstellung Eden?-Plants between Sience and Fiction die Leitung der Szenographie übernahm, hat sie mit Rote Ohren - ein audiovisuelles Hörerlebnis nun ihr eigenes Projekt ins Leben gerufen.

Jule Hayen studeerde literatuur in Bonn, Parijs, Antwerpen en Münster. Ze leest en schrijft het liefst over planten en relaties tussen mens en natuur. Nadat ze voor de literatuurtentoonstelling Eden?- Plants between Science and Fiction de scenografie overnam, heeft zij met Rote Ohren - een audiovisuele luisterervaring haar eigen project gestart. 

Guus Møystad (1992) is een kunstenaar, schrijver en storyteller. Zijn werk is een mengelmoes waar verhaal, tekst, beeld, waarheid en fictie in elkaar verweven zijn en zich uiten in verschillende kunstvormen. Hij put uit geschiedenis, fantasie en folklore, en is gefascineerd door liminaliteit en de grenzen en kwetsbaarheden van het lichaam. In 2023 maakte hij de illustraties bij de 8 beste verhalen van Het Rode Oor.

Meer over Het Rode Oor?

Hier vind je alle teksten, podcasts en informatie.

Alles bekijken

Het Rode Oor is een organisatie van deBuren, Stichting Nieuwe Helden, De Nieuwe Liefde, Hard//hoofd en The Writer's Guide (to the Galaxy). Het Rode Oor is onderdeel van het project Yes, please!, een initiatief van Stichting Nieuwe Helden.
12 van de beste verhalen van Het Rode Oor zijn vertaald naar het Duits. Dit vertaalproject is ontstaan uit een samenwerking tussen Vlaams-Nederlands Huis deBuren en Universität Münster. Met steun van INTERREG Deutschland-Nederland, het Kulturfonds van de Universiteit Münster en Radio Q.