Mijn naam is Anouk, maar Anouk is niet helemaal wie ik ben

Mijn naam is Anouk. Ik ben Anouk.

Anouk is mijn naam, maar ben ik wel Anouk?

Mijn naam is Anouk, maar Anouk is niet helemaal wie ik ben.

Ik draag mijn naam al sinds 1995, het jaar dat ik in België aankwam nadat ik uit India werd geadopteerd. Op dat moment liep ik al twee jaar rond op deze wereld, ergens hier ver vandaan. Ook ginds had ik al een naam en in het weeshuis waarschijnlijk ook een nummer. Meer nummer dan naam. 

Mijn oorspronkelijke naam werd hier snel herschreven. Mijn nieuwe naam officieel ingeschreven. Ik kreeg een nieuwe naam, een nieuwe status, een nieuwe identiteit.

Dat ging behoorlijk vlot. Ik werd meteen officieel staatsburger. Had geen cursus nodig om mijn bestaansrecht in dit land aan te tonen. Mijn integratie werd niet in vraag gesteld, want de huidskleur van mijn ouders ook niet. 

De naam Anouk roept nog altijd verwarde blikken op. Mensen met wie ik via e-mail een afspraak maak om elkaar in real life te ontmoeten en vervolgens naarstig op zoek zijn naar iemand die eruitziet als een 'Anouk'. En dan opschrikken als ik zeg: 'Hallo, ik ben Anouk.' - 'Huh, ben jij Anouk?!' 

Bitterzoet privilege 

De naam Anouk roept opgeluchte blikken op. Een donkere huid, maar een ‘witte’ naam. Geadopteerd? - 'Aah, een van de goei, een van ons!' Mijn huid is donker, mijn privilege wit. Al is het een bitterzoet privilege.

Het is waar: met zo’n naam heb je weinig moeite om een huis of een job te vinden. Al blijft het een magere troost. Mijn naam verraadt een achtergrond van assimilatie. Een achtergrond van: 'Wees toch maar vooral dankbaar. Anders was je misschien dood.' 'Je bent één van de goei, één van ons', maar niet onvoorwaardelijk. Dus niet te veel zagen, niet te moeilijk doen, niet te veel klagen.

Niet klagen over pijn, verdriet en trauma uit het verleden. Trauma door afgestaan te worden, verdriet om mijn oorspronkelijke moeder, pijn door het verlies van mijn oorspronkelijke naam, mijn zijn.

Mijn naam, mijn geschiedenis 

Met mijn oorspronkelijke naam werd ook een deel van mijn geschiedenis uitgewist. Hoe klein ik toen ook nog was, en hoe weinig ik er nog van weet: het is wel een geschiedenis en die doet ertoe.  

Het is enigszins schoorvoetend dat ik dit opschrijf. Het is enigszins schoorvoetend dat ik dit onthul. Het is wennen aan de naam die al die jaren niet meer werd uitgesproken. Het is wennen aan de naam die al die jaren niet meer werd genoemd.

Maar het is ook mijn naam. Ik heb me laten vertellen dat het ‘sweet, zoet’ betekent in het Hindi. Bitterzoet, opnieuw, want achter de naam gaat er nog veel pijn en verdriet schuil. Maar het is ook wie ik ben, en hoe ik heet.

Mijn naam is Anouk, maar Anouk is niet helemaal wie ik ben.  

Anouk is mijn naam, maar ben ik wel alleen maar Anouk?  

Ik ben Anouk – Meetu – Torbeyns 

Anouk Torbeyns nam deel aan Nieuw Geluid 2022 en is journalist en columnist. [Foto © Sarah Van Looy]