Een deur dichtlaten

Datum 18 oktober 2021

Door

Marijn Sikken

Mit der erotischen Kurzgeschichte Eine Tür zulassen gewann Marijn Sikken 2021 das Finale von Het Rode Oor. Im Folgenden kann ihre Geschichte auf Niederländisch und Deutsch gelesen und angehört werden. Hanna Otte übersetzte die Geschichte ins Deutsche. Illustration: Shamisa Debroey.

Met het erotische kortverhaal Een deur dichtlaten won Marijn Sikken in 2021 de finale van Het Rode Oor. Hieronder kan je haar verhaal in het Nederlands en Duits lezen en beluisteren. Hanna Otte vertaalde het verhaal naar het Duits. Illustratie: Shamisa Debroey.

deBuren · Eine Tür Zu Lassen | Een deur dichtlaten - Marijn Sikken

Eine Tür zulassen

Liebster,

du hast mich noch nicht gesehen. Du stehst vor dem Haupteingang, viel Backstein, und ich schaue aus dem ersten Stock zu dir herunter. Vielleicht bedeutet das weniger als ich denke: Dass du einer bist, der nicht hochschaut und ich eine, die immer nach unten guckt. Es muss einen Punkt geben, an dem wir uns treffen. Dieser Punkt ist heute. Auf der anderen Seite der Wiese beginnt der Parkplatz von McDonald’s.

Rauchst du Lucky Strikes? Ich erkenne die Schachtel, aber dich erkenne ich darin nicht; sie passt nicht zu dem Bild, das ich von dir habe und auch nicht zu deinem grauen Wollmantel. Ich sehe vor mir, wie es dazu kam: In Eile aus dem Haus, ein „Tschüss!“ auf halbem Weg zum Auto, zwanzig km/h zu schnell aus der Straße gefahren, Zwischenstopp bei der Tankstelle, die Nervosität wie ein Schal um den Hals und schließlich die falsche Antwort auf die Frage, welche Marke es sein darf.

Nieselregen. Du schaust immer noch nicht hoch. Du tippst auf deinem Handy. Leerst du deine Chats oder schreibst du mit jemand anderem? Du rauchst langsam deine Zigarette. Das Hotel ist abgelegen genug, aber das Leben ist eine einzige große Aneinanderreihung potenzieller Misserfolge. Für den Fall, dass du jemandem begegnest, hast du deine Geschichte wohl parat – ich auch. All deine Nachrichten habe ich gelöscht, alles, was wir uns ausgemalt haben, aber ich erinnere mich an jedes Wort.

Du hast so schönes, volles Haar. Habe ich es während unseres Kusses berührt? Ich erinnere mich, wie du schmeckst (Asche, ein Hauch Olive) und wie du riechst (Zitrone, aber künstlich), wie bleich deine Unterarme sind (weiß wie Milch), aber nicht, ob ich in deinen Haaren gewühlt habe. Dann also gleich.

Der Mantel. Der Regen. Wie du versuchst, so zu tun, als wäre das hier einfach irgendein Termin.

Endlich, wirst du sagen. Und ich werde dir zustimmen. Vielleicht müssen wir uns erst aneinander gewöhnen. In diesem hellgelben Hotelzimmer scheint auf einmal alles möglich. Was dann? Ich stelle mir vor, wie du den Wollmantel, schwer vom Regen, an den Haken hängst. Ich ziehe den Bauch ein und nehme die Schultern zurück. Nackt werde ich auf deinen Schoß kriechen. Du trägst ein hellblaues Hemd, das ich Knopf für Knopf öffne, ich mache einen Witz über dieses Klischee. Mit den Fingerspitzen streichle ich über deine Brust, ich küsse deinen süßen Mund. Dann schmecke ich Asche. Olive. Zitrone. Du bist nicht sehr muskulös, hast wenig Brusthaar, deine Haut ist weich. Du hast mir von der Narbe an der Stelle, an der früher deine linke Brustwarze war, erzählt, aber nicht, was passiert ist – deshalb habe ich ziemlich feurige Fantasien darüber, etwas mit einem Angelhaken, einem Piercing, Beißen, ein Sex-Unfall: Mögliche Szenarien, die mich eifersüchtig und geil machen. Vielleicht ist die Narbe eine heißblütige Schwelle, eine Schlange, der ich mit meinen Fingern folgen kann, eine, die ich (mehr als deinen Mund, deinen Schwanz) küssen möchte. Endlich darf ich dich fühlen. Endlich werden aus Worten Taten.

Der Parkplatz ist leer. Worauf wartest du?

Ah, ich weiß schon. Die Wirklichkeit ist widerspenstig, das Zögern beiderseits. Das Problem drückt früher auf die Klingel als du. Wir waren zu gierig. Zwischen dem Kuss und der Verabredung legten wir unsere Karten auf den Tisch. Ich weiß von deiner Narbe, dass du gerne einen Finger in deinem Anus spürst, du weißt, dass ich gerne schlucke und Schwierigkeiten habe zu kommen, dass es nur klappt, wenn jemand in mein Gesicht spuckt, wenn der Mond genau richtig steht, mein Kopf leer ist, also so gut wie nie. Unsere Erwartungen sind über die Ufer getreten. Traust du dich, alles zu tun, was du mir geschrieben hast? Kannst du in mein Gesicht spucken, ohne dich voller Abscheu von mir abzuwenden? Vielleicht wissen wir zu viel übereinander.

Deine Zigarette wird langsam zu einem Stummel, dein Haar ist nass. Gleich wird sich die frühere Offenheit über deine Narbe gegen dich wenden. Du schämst dich für deinen Oberkörper und deine Nervosität, behältst dein Hemd lieber an. Ich wiederum bin nicht feucht genug, um mich auf deinen Schwanz gleiten zu lassen, Friemelei mit einem Kondom, Erektionsstörungen, aneinanderstoßende Zähne, sind die Handys wirklich aus? Das Verlangen, das so lange warten musste, ist wie ein zu prall aufgeblasener Ballon: Du kommst zu schnell, ich komme nicht. Danach wissen wir nicht, wohin wir schauen sollen. Nie werde ich erfahren, wie du deine Brustwarze verloren hast.

Wie du da stehst in deinem zu dicken Mantel: Liebster, lass es da enden, die Begierde intakt. Zu viele Worte sind vorangegangen, zu große Erwartungen, die wir nicht erfüllen können. Welch schöneres Geschenk kann ich uns machen als – wenn du deine Kippe und dein Handy ausgedrückt hast und hineingehst, wenn du dir selbst Mut zugesprochen hast und an die Tür klopfst – die Tür nicht zu öffnen?

deBuren · Een deur dichtlaten | Winnaar Het Rode Oor 2021

Liefste,

Jij hebt mij nog niet gezien. Je staat voor de hoofdingang, veel baksteen, en vanaf de eerste etage kijk ik op je neer. Misschien zegt dat minder dan ik denk: dat jij iemand bent die niet omhoog kijkt en ik iemand die altijd naar beneden staart. Er moet een punt zijn waarop we elkaar treffen. Dat punt is vandaag. Aan de overkant van de wei begint het parkeerterrein van McDonald’s.

Je rookt Lucky Strikes? Ik herken het doosje, maar jou herken ik er niet in, het past niet bij het beeld dat ik van je heb en ook niet bij je grijze wollen jas. Ik zie voor me hoe het is gegaan: gehaast de deur uit, een ‘doei!’ halverwege het tuinpad, twintig kilometer te hard de straat uitgereden, tussenstop op een tankstation, de nervositeit als een sjaal om je nek en daardoor het verkeerde antwoord op de vraag welk merk het mag zijn, meneer?

Motregen. Nog steeds kijk je niet omhoog. Je doet iets op je telefoon. Leeg je je chats of heb je het tegen iemand anders? Langzaam rook je je sigaret. Het hotel is afgelegen genoeg, maar het leven is één grote foutmarge. Je zult je verhaal wel klaar hebben, mocht je iemand tegenkomen - ik ook. Al je berichten heb ik verwijderd, iedere mogelijke handeling die we voor elkaar uitspelden, maar ik herinner me elk woord.

Je hebt echt een goede kop haar. Heb ik het tijdens onze zoen aangeraakt? Ik herinner me hoe je smaakt (as, een vleugje olijf) en hoe je ruikt (citrus, maar chemisch), hoe bleek je onderarmen zijn (wit als melk), maar niet of ik door je haar heb gewoeld. Zo meteen dan maar.

Die jas. De regen. Hoe je daar probeert te staan alsof dit gewoon een afspraak is.

Eindelijk, zul je zo zeggen. En ik zal dat beamen. Misschien moeten we even aan elkaar wennen. Ineens, in deze zachtgele hotelkamer, is alles mogelijk. Wat nu? Ik stel me voor hoe je die wollen jas, zwaar van de regen, aan het haakje hangt. Ik houd mijn buik in en mijn schouders naar achteren. Naakt zal ik op je schoot kruipen. Je draagt een lichtblauwe blouse die ik knoop voor knoop open, ik maak een grapje over het cliché. Met mijn vingertoppen zal ik over je borstkas strijken, ik zal je lieve mond zoenen. Dan proef ik as. Olijf. Citrus. Je bent weinig gespierd, veel borsthaar heb je niet, je huid is zacht. Je hebt me verteld over het litteken op de plek waar eerst je linkertepel zat, maar niet wat er is gebeurd - zodat ik nogal vurige fantasieën heb over de toedracht, iets met een vishaak, een piercing, met bijten, een sex injury: mogelijke scenario’s waarvan ik jaloers en geil word. Misschien is het litteken een warmbloedige drempel, een slang die ik met mijn vingers kan volgen, een die ik (meer dan je mond, je penis) wil kussen. Eindelijk zal ik je mogen voelen. Het woord eindelijk zal een daad worden.

Het parkeerterrein is leeg. Waar wacht je op?

O, ik weet het. De werkelijkheid is weerbarstig, de aarzeling wederzijds. Het probleem drukt eerder op de bel dan jij. We zijn te gulzig geweest. Tussen de kus en de afspraak in legden we onze kaarten op tafel. Ik weet van jouw litteken, hoe je graag een vingertopje in je anus voelt, jij weet dat ik graag slik en moeilijk kom, dat het alleen lukt als iemand in mijn gezicht spuugt, als de maan precies goed staat, mijn hoofd leeg is, dus bijna nooit. Onze verwachtingen zijn buiten hun oevers getreden. Durf jij alles te doen wat je aan me schreef? Kun je in mijn gezicht spugen zonder je verafschuwd van me af te keren? Misschien weten we te veel van elkaar.

Je sigaret wordt langzaamaan een stompje, je haar is nat. Straks zal je eerdere openhartigheid over je litteken zich tegen je keren. Je schaamt je voor je borstkas en je zenuwen, houdt je blouse liever aan. Ik op mijn beurt ben niet nat genoeg om mezelf over je pik heen te laten glijden, gehannes met een condoom, erectiestoornissen, botsende tanden, staan die telefoons echt uit? Het verlangen, dat zo lang heeft moeten wachten, is een te strak geblazen ballon: jij komt te snel en ik niet. Naderhand weten we niet waar we moeten kijken. Nooit zal ik horen hoe je je tepel verloor.

Zoals je daar staat in een te warme jas, liefje: laat het daar eindigen, de begeerte intact. Er zijn te veel woorden aan voorafgegaan, er wordt zoveel verwacht. Dat kunnen we niet waarmaken. Welk mooier cadeau kan ik ons geven dan - als jij je peuk en telefoon hebt uitgedrukt en naar binnen stapt, als je jezelf moed hebt ingeademd en op de kamerbel drukt - de deur niet te openen?

Marijn Sikken debuteerde in 2017 met de roman Probeer om te keren (Cossee). zij publiceerde in diverse literaire tijdschriften, schreef columns voor Literair Nederland en zat in de redactie van De Optimist. Ze werkt aan een tweede roman.

Hanna Otte, geboren 2000, studierte Interdisziplinäre Niederlandistik sowie Niederländisch und Mathematik auf Lehramt an der Universität Münster. Während ihres Studiums absolvierte sie ein Praktikum beim Nederlands Letterenfonds und half bei der Organisation des niederländischen und flämischen Gastlandauftritts auf der Leipziger Buchmesse 2024. Sie verbringt ihre Zeit am liebsten zu Hause im Grünen, ist gerne kreativ und probiert neue Rezepte aus.

Hanna Otte, geboren in 2000, volgde de masteropleiding Interdisciplinaire Neerlandistiek en studeerde daarnaast Nederlands en wiskunde voor de lerarenopleiding aan de universiteit van Münster. Tijdens haar studie liep ze stage bij het Nederlands Letterenfonds in Amsterdam en hielp mee bij de voorbereiding van het Nederlandse en Vlaamse gastlandschap op de Leipziger Buchmesse in 2024. Haar vrije tijd brengt ze het liefst thuis op het platteland door, ze is graag creatief bezig en houdt van koken en bakken. 

Ergens tussen illustratie en strip, en tussen kleurrijk en eenvoud, bevindt zich het werk van striptekenares Shamisa Debroey (1989). Ze volgde een opleiding Beeldverhaal en Illustratie aan het Sint Lukas Brussel, waar ze afstudeerde met haar eerste graphic novel Verdwaald (Oog&Blik Bezige Bij). Sindsdien ontving ze de African Artist Award en Aanstormend Talent prijs van deAuteurs. Als freelance illustratrice werkt Shamisa onder andere voor Apple, NRC Handelsblad, De Standaard, deBuren, VIERNULVIER en cureert ze expo’s voor huizen zoals Passa Porta en deSingel. In 2021 verscheen haar eerste kinderboek De allerbeste uitvinding van de hele wereld bij Horizon Uitgever, gevolgd door Knopje in 2023.

Meer over Het Rode Oor?

Hier vind je alle teksten, podcasts en informatie.

Alles bekijken

Het Rode Oor is een organisatie van deBuren, Stichting Nieuwe Helden, De Nieuwe Liefde, Hard//hoofd en The Writer's Guide (to the Galaxy). Het Rode Oor is onderdeel van het project Yes, please!, een initiatief van Stichting Nieuwe Helden.
12 van de beste verhalen van Het Rode Oor zijn vertaald naar het Duits. Dit vertaalproject is ontstaan uit een samenwerking tussen Vlaams-Nederlands Huis deBuren en Universität Münster. Met steun van INTERREG Deutschland-Nederland, het Kulturfonds van de Universiteit Münster en Radio Q.