Bösendorfer

Datum 25 september 2023

Door

Nick De Weerdt

Mit der erotischen Kurzgeschichte Bösendorfer gewann Nick De Weerdt 2023 den Publikumspreis von Het Rode Oor. Im Folgenden kann seine Geschichte auf Niederländisch und Deutsch gelesen und angehört werden. Niklas Nitsch übersetzte die Geschichte ins Deutsche. Illustration: Guus Møystad.

Met het erotische kortverhaal Bösendorfer won Nick De Weerdt in 2023 de publieksprijs van Het Rode Oor. Hieronder kan je zijn verhaal in het Nederlands en Duits lezen en beluisteren. Niklas Nitsch vertaalde het verhaal naar het Duits. Illustratie: Guus Møystad.

Literatuur & Taal Het Rode Oor

deBuren · Bösendorfer - Nick De Weerdt

Aufmerksam begutachte ich die Inserate im Ausgangsbereich des Albert Heijn, während ich mir den gerade erworbenen Wok-Mix und die Mie-Nudeln unter den Arm klemme. Als mein Blick auf das Foto fällt, erlaube ich mir wie immer drei Lügen. Es stehen nur zwei Wörter unter dem Foto: zu verkaufen. Das Geheimnis zieht mich mehr in seinen Bann als der massive Klavierflügel. Das Instrument befindet sich zwar in der Bildmitte, aber die Ränder geben noch genug von der Einrichtung preis. Unter dem Flügel liegt ein handgeknüpfter Teppich und gegen die Wand dahinter lehnt ein Ölgemälde, das in groben Farbstrichen einen bekleideten Mann bei der Umarmung einer nackten Frau darstellt. Mit der freien Hand ziehe ich die Reißzwecken raus und stopfe das Foto schnell in meine Gesäßtasche. Ein Klavier hatte ich noch nie.

Zuhause wähle ich die Nummer. Ich habe meine Einkäufe gerade auf die Anrichte fallen lassen, als jemand drangeht. Ich schlucke, mein Adamsapfel federt hoch.

„Snelders.“ Die Begrüßungsformel klingt genauso schlicht wie die Annonce. Die rauchige Stimme nötigt mich augenblicklich zu meiner ersten Lüge.

„Ich habe Interesse an dem Flügel.“

„Es ist ein Bösendorfer aus Wien.“ Die Stimme verkrampft. Er klopft mir auf die Finger.

„Darf ich ihn mir anschauen?“

„Selbstverständlich.“ Wir vereinbaren einen Termin. Ein Vorname bleibt mir verwehrt.

In dem Augenblick, in dem Snelders die Tür aufmacht und mir der Geruch der Wohnung entgegenschlägt, weiß ich, dass ich ihn besitzen werde. Ein komplexes Odeur aus Sandelholz und Nelke, das sich unter altmodischem Bienenwachs verbirgt. Snelders ist groß, Mitte fünfzig und trägt seine grauen Haare mit Pomade nach hinten gekämmt. Seine Kleidung ist geschmackvoll, er hat ein lockeres T-Shirt an mit einer Strickjacke darüber. Die buschigen Augenbrauen und langen, beinahe femininen Wimpern lenken von den Falten an seinen Augen ab. In der Eingangshalle mustern wir uns gegenseitig so lange, bis es unangenehm wird. Mit der Zungenspitze befeuchtet Snelders seine trockenen Lippen. Endlich schütteln wir uns die Hände, sein kräftiger Griff lässt das Blut in meinen Ohren rauschen.

„Er steht im Hinterzimmer. Kommen Sie ruhig mit.“ Mit jedem Schritt schwingen seine Hüften einladend. Ich schließe die Wohnungstür und folge ihm.

Snelders sitzt mit hochgekrempelten Ärmeln auf dem Klavierhocker und spielt eine Komposition, die ich aus einem Film kenne. Er steigert mühelos das Tempo, bis er völlig in der Musik aufgeht. Das gibt mir die Gelegenheit, mich einmal ungeniert umzuschauen. Der Flügel ist fachmännisch aufpoliert. Die Oberseite spiegelt munter den bewölkten Himmel, der durch das einzige Fenster zu sehen ist. Hinter einem Klavierbein versteckt entdecke ich ein Mikrofasertuch und ein Fläschchen Holzöl.

Es ist das Zimmer aus dem Inserat. Die nackte Frau auf dem Gemälde starrt mich spöttisch an. Ich lehne mich gegen die Wand und tippe an der Vertäfelung den Takt mit. Schlagartig hält Snelders inne. Er ist aufgetaut. Eine Röte ziert seine Wangen.

„Er ist erst neulich vollständig restauriert worden: Saiten, Dämpfer, Hämmer, … das volle Programm. Die Originaltasten aus Elfenbein und Ebenholz wurden natürlich erhalten. Der Klang ist absolut. Möchten Sie mal ausprobieren?“ Grinsend gehe ich auf den Flügel zu.

„Warum trennen Sie sich von ihm?“ Ich habe mich neben Snelders auf den kleinen Schemel gesetzt. Die Hitze seines Körpers geht auf meinen über. Ich schaue ihn an, meine Hände ruhen in meinem Schoß.

„Das Alter macht vor niemandem Halt“, lacht er beschönigend, „meine Finger werden steif.“ Snelders zuckt mit den Achseln. „Probieren Sie mal“, lädt er mich erneut ein. Doch stattdessen erzähle ich meine zweite Lüge.

„Ich habe dich spielen hören. Das genügt.“ Ich lege meine Hand auf seine. Ein Nerv zuckt, aber Snelders zieht die Hand nicht weg. Gemeinsam schlagen wir einen tiefen Ton an. „Ich klimpere mal ein bisschen“, sage ich und täusche noch Verlegenheit vor. Ich beuge mich zu ihm, aber er weicht zurück und ich streife seine Wange. Mein geöffneter Mund findet seine Ohrmuschel. Ich atme in kurzen Stößen, staccatoartig; ich probiere es noch einmal. Diesmal passt Snelders seine Atmung an meinen Rhythmus an. Sein Mundwinkel zittert, er schließt die Augen.

Snelders hat Angst, durchstoßen zu werden. Er murmelt, es sei sein erstes Mal, aber ich lese da nichts als Lust in seinen Augen. Wir liegen ausgestreckt auf dem Teppich, über uns der Bösendorfer als Dach. Die Hosen haben wir bis zu unseren Knien abgeschüttelt. Sein unbehaarter Körper riecht nach Rosenseife. Ich spucke auf Snelders‘ Rosette und verschmiere den Speichel, wobei mein Zeigefinger gewandt hineingleitet. Dennoch greift er hinter sich und reicht mir das Fläschchen Holzöl. Die Sicherheitswarnung lasse ich unbeachtet und verteile die Flüssigkeit großzügig auf meinem Schwanz. Der glänzt wie ein Aal. Das Öl prickelt.

Snelders weiß nicht, wie man den Schließmuskel entspannt – er müsste eigentlich pressen –, darum tut es weh. Sein Schrei hallt an der Unterseite des Klaviers wider und lässt mich noch härter werden. Ich sabbere auf seine Strickjacke. Mein gerundeter Rücken prallt gegen das glänzende Holz und hinterlässt einen Schweißabdruck. Snelders umklammert mit beiden Händen ein Klavierbein. Durch die Stöße fällt die Klavierklappe mit einem lauten Knall zu. Als Snelders aufschreckt, drücke ich ihn mit meiner dritten Lüge runter:

„Das habe ich noch nie gemacht.“

deBuren · Bösendorfer | Nick De Weerdt | Winnaar Het Rode Oor 2023

Bösendorfer

Aandachtig neem ik het advertentiebord aan de uitgang van de Albert Heijn in me op, terwijl ik de afgerekende wokmix en mie-noedels in mijn armen klem. Wanneer mijn blik op de foto valt, gun ik mezelf zoals altijd drie leugens. Onder de foto staan slechts twee woorden vermeld: te koop. Het mysterie spreekt me meer aan dan de gedrongen kamervleugelpiano. Hoewel het instrument centraal in beeld staat, geven de randen nog genoeg van het interieur prijs. Onder de vleugel ligt een handgeknoopt tapijt en tegen de achterliggende muur staat een olieverfschilderij, waarop in grove verfstroken een geklede man een naakte vrouw omhelst. Met mijn vrije hand wrik ik de duimspijkers los en prop de foto snel in mijn achterzak. Een piano heb ik nog nooit gehad.

Thuis bel ik het nummer. Ik heb de boodschappen net op het keukenaanrecht laten vallen wanneer er wordt opgenomen. Mijn adamsappel wipt op als ik slik.

‘Snelders.’ De begroeting klinkt al even spaarzaam als de annonce. De doorrookte stem noopt me ogenblikkelijk tot mijn eerste leugen.

‘Ik heb interesse in de vleugel.’

‘Het is een Weense Bösendorfer.’ De stem verstrakt. Ik word op de vingers getikt.

‘Mag ik hem bezichtigen?’

‘Dat spreekt voor zich.’ We spreken een datum af. Een voornaam blijft me verschuldigd.

Zodra Snelders de deur opentrekt en de geur van het appartement me in m’n gezicht slaat, weet ik dat ik hem zal bezitten. Het is een ingewikkeld parfum van sandelhout en kruidnagel verscholen onder ouderwetse bijenwas. Snelders is groot, midden vijftig en heeft zijn grijze haren achterover gekamd met pommade. Hij is stijlvol gekleed in een los T-shirt met daarover een wollen vest. Zijn borstelige wenkbrauwen en lange, haast vrouwelijke wimpers leiden de aandacht af van de rimpels langs zijn ogen. We nemen elkaar op in de inkomhal totdat het ongemakkelijk wordt. Snelders bevochtigt met het scherpe puntje van zijn tong zijn gesprongen lippen. Uiteindelijk schudden we handen en zijn krachtige greep doet het bloed in mijn slapen kloppen.

‘Ze staat in de achterkamer. Volg me maar.’ Bij elke pas wiegen zijn heupen uitnodigend. Ik sluit de voordeur en ga hem achterna.

Snelders zit op de pianokruk met zijn mouwen opgestroopt en speelt een compositie die ik uit een film herken. Hij voert het tempo moeiteloos op totdat de muziek hem volledig opslokt. Het gunt me de kans om onbeschaamd rond te kijken. De vleugel is vakkundig opgeboend. Het oppervlak weerspiegelt vrolijk de bewolkte hemel die door het enige raam binnenvalt. Verstopt achter een poot ontdek ik een microvezeldoek en een flesje houtolie.

Het is de kamer van de advertentie. De naakte vrouw op het schilderij staart me spottend aan. Ik leun met mijn rug tegen de muur en tik de maat mee op de lambrisering. Snelders stopt abrupt. Het spel heeft hem ontdooid. Een blos kleurt zijn wangen.

‘Ze is onlangs volledig gerestaureerd: snaren, dempers, hamers, … de hele reutemeteut. De originele ivoren en ebbenhouten toetsen werden natuurlijk behouden. Ze bezit een absolute klank. Wilt u proberen?’ Ik grijns en stap op de vleugel af.

‘Waarom neem je er afscheid van?’ Ik heb me naast Snelders op de kleine pianokruk gezet. De hitte van zijn lichaam springt naar me over. Ik kijk hem aan, maar mijn handen blijven roerloos in mijn schoot liggen.

‘De ouderdom haalt me in,’ lacht hij vergoelijkend, ‘mijn vingers worden stram.’ Snelders haalt zijn schouders op. ‘Probeer maar,’ nodigt hij me nogmaals uit. In plaats daarvan vertel ik mijn tweede leugen.

‘Ik heb je horen spelen. Dat volstaat.’ Ik leg mijn hand bovenop de zijne. Een zenuw trilt gespannen, maar Snelders trekt niet weg. Samen slaan we een zware toon aan. ‘Ik zou maar wat klungelen,’ zeg ik nog terwijl ik verlegenheid veins. Ik buig me naar hem toe, maar hij deinst terug en ik schamp lang zijn kaak. Mijn geopende mond vindt zijn oorschelp. Ik adem in korte, staccato stoten; probeer nog een keer. Deze keer past Snelders zijn ademhaling aan mijn ritme aan. Zijn mondhoek trilt en zijn ogen sluiten.

Snelders is bang om doorprikt te worden. Hij pruttelt dat het zijn eerste keer is, maar ik lees uitsluitend lust in zijn ogen. We liggen languit op het tapijt met de Bösendorfer als dak boven onze hoofden. Onze broeken hebben we tot aan onze knieën afgeschud. Zijn onbehaarde lichaam ruikt naar rozenzeep. Ik spuug tussen Snelders’ bilnaad en smeer het speeksel open, waarbij mijn wijsvinger vlot binnenglijdt. Toch reikt hij me van over zijn schouder het flesje houtolie aan. Ik negeer de veiligheidswaarschuwingen en breng de vloeistof gul aan rond mijn pik. Hij glimt als een aal. De olie tintelt.

Snelders weet niet hoe hij zijn sluitspier moet ontspannen – dat hij eigenlijk moet persen – dus doet het pijn. Zijn kreet weerkaatst op de onderbuik van de piano en maakt me enkel harder. Ik kwijl op zijn wollen vest. Mijn gekromde rug bonkt tegen het glimmende hout en laat een zweetafdruk achter. Snelders omklemt met beide handen een pianopoot. Door de schokken valt de klavierklep met een harde knal dicht. Als Snelders zich geschrokken opricht, druk ik hem met de derde leugen terug neer:

‘Ik heb dit nog nooit gedaan.’

Nick De Weerdt woont met zijn echtgenoot en hun pleegzoon in Antwerpen. Hij behaalde een Master Nederlands aan de Universiteit Antwerpen en werkt als leerkracht in het buitengewoon onderwijs. In de late avonduren sleutelt hij aan zijn debuutroman. Ander kort werk verscheen o.a. in/op Kluger Hans, De Optimist en Tijdschrift Ei.

Niklas Nitsch übersetzt Literatur aus den Sprachen Französisch und Niederländisch ins Deutsche. Er studiert den Master Literaturübersetzen in Düsseldorf und schreibt gerade seine Abschlussarbeit. Vor kurzem ist er nach Bielefeld gezogen.

Niklas Nitsch vertaalt literatuur uit het Nederlands en Frans naar het Duits. Hij volgde de masteropleiding Literair Vertalen in Düsseldorf en schrijft momenteel aan zijn scriptie. Hij is net naar Bielefeld verhuisd.

Guus Møystad (1992) is een kunstenaar, schrijver en storyteller. Zijn werk is een mengelmoes waar verhaal, tekst, beeld, waarheid en fictie in elkaar verweven zijn en zich uiten in verschillende kunstvormen. Hij put uit geschiedenis, fantasie en folklore, en is gefascineerd door liminaliteit en de grenzen en kwetsbaarheden van het lichaam. In 2023 maakte hij de illustraties bij de 8 beste verhalen van Het Rode Oor.

Meer over Het Rode Oor?

Hier vind je alle teksten, podcasts en informatie.

Alles bekijken

Het Rode Oor is een organisatie van deBuren, Stichting Nieuwe Helden, De Nieuwe Liefde, Hard//hoofd en The Writer's Guide (to the Galaxy). Het Rode Oor is onderdeel van het project Yes, please!, een initiatief van Stichting Nieuwe Helden.
12 van de beste verhalen van Het Rode Oor zijn vertaald naar het Duits. Dit vertaalproject is ontstaan uit een samenwerking tussen Vlaams-Nederlands Huis deBuren en Universität Münster. Met steun van INTERREG Deutschland-Nederland, het Kulturfonds van de Universiteit Münster en Radio Q.