nachtuilen
de lucht is paars en doet je denken aan een nacht,
die nacht dat iemand,
je kent de kromming van haar rug nog,
hoe ze naar adem hapte
ze wilde door jou, jou, gered worden,
oh
stop met praten alsjeblieft
ik hoef je nostalgie niet
ik wil je geschiedenis en mythen niet
ik geloof niet in helden
geef me je trillende lijf
ik wil je horen slissen en struikelen
ik wil handen die tussen benen glijden
en geloven dat dat alles is wat uitmaakt, nu
er zijn geen verklaringen
we hebben ze niet nodig
dit is geen manier om vrouw te zijn, zeg je
kijk, liefje
ik had best een gedicht willen zijn
iets lyrisch of zo
een vastomlijnd geheel
maar ik drink te veel dans te veel praat te hard en
geloof dat alles uit elkaar aan het vallen is
er is een taal die ik alleen in het donker spreek,
dit lichaam herbergt herinneringen en zinsconstructies en ik wil je
vingers op de bliksem van mijn dijen,
duw mijn lippen uit elkaar
lees de binnenkant van mijn wangen, mijn keel
tot ik kokhals
spuug in mijn mond,
mijn tong is niet gemaakt om te praten
het is niet je intentie
om me te ruïneren, zeg je
probeer je een meisje van me te maken?
