Winstoogmerk

Waarom zou iemand met kinderen meer recht hebben op glijdende uren dan iemand die over uitzonderlijk weinig arbeidsvreugde beschikt? Rond het tijdstip waarop mijn wekker gaat, ben ik nu eenmaal niet voor contractuele verplichtingen of het winstoogmerk van onafhankelijke ondernemingen vatbaar. Mijn collega’s praten over dating apps en immoweb en houden geestdriftig in de gaten uit welke bestanddelen mijn middagmaal bestaat. Opvallend vaak rucola. Ik ben hoopvol, we vinden ooit een raakvlak. ‘Ik hou ook van het internet,’ zeg ik: ‘niet per se van immoweb, maar wel van andere sites.’ Het was goed geprobeerd. Als me wordt gevraagd of ik een clickable banner kan ontwerpen schreeuw ik in een late heropstoot van mijn peuterpubertijd: ‘Nee’. ‘Het leven is een feest,’ denk ik wanneer ik ontslagen word: ‘Je moet alleen zelf de slingers ophangen.’ Mijn vaders gsm staat uit dus bel ik de federale overheidsdienst ‘Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg’ om raad. De man zegt dat ik dit professioneel moet afhandelen, mijn opzegtermijn uitzitten, dat vrouwen altijd de neiging hebben zich te laten meevoeren door hun emoties. ‘Klopt,’ zeg ik ‘ik was zo geschrokken’. Wat allesbehalve waar is, na een derde waarschuwing krijgt een mens zijn vermoedens, maar wie ben ik om aan andermans wereldbeeld te morrelen? Alleen wanneer ik me omschool tot uitoefenaar van een knelpuntberoep kan ik nog rekenen op overheidssteun. Een ambtenaar die mij dagelijks bemoedigende woorden toefluistert, is alles wat ik nodig heb. Ik zit niets uit. Op de metro naar huis schreeuwt een man tegen niemand in het bijzonder, ik zing zacht een overwinningslied. Ik heb mijn vrijheid, mijn hopeloosheid herwonnen en het MIVB-abonnement van mijn werk is nog minstens twee maanden geldig. Je zou kunnen zeggen dat de wereld aan mijn voeten ligt.