Dode zee

Dode zee

We zitten boven de kaart. Ik wijs aan waar ik deze zomer heen trek: Bethlehem, Ramallah, Jericho. Mijn oma mompelt iets over de Dode Zee. Ze zegt dat ze een heel ander beeld had van de woestijn waar Jezus in rond liep. Ik denk: we maken een tegengestelde reis, elk aan de andere kant van de check-points. Vanuit zijn ligstoel roept mijn opa dat als Palestina mooi is, hij graag mee wil. Mijn oma trekt haar wenkbrauwen omhoog en kijkt alsof ze in een citroen gebeten heeft.

‘s Avonds in de logeerkamer zoek ik foto’s met bewijzen. Foto’s van de jonge man en de jonge vrouw die samen aan tafel zitten, voorovergebogen lezen ze de bijbel, hij wijst iets aan. Maar het album start pas bij het huwelijk, de duiven die worden losgelaten.

In mijn bed denk ik aan hoe ze daar boven die bijbel zitten, zij is nog helemaal leeg, alles moet nog beginnen, hij heeft al spijt van zijn belofte, zal, zonder het zelf te weten, over een maand zijn priesterkleed aan de haak hangen. Samen kijken ze naar de bladwijzer, waarop in gele letters ‘Jesus Loves You’ staat geschreven. Het is 1968, de maan is onontdekt, Israël mag nog niet deelnemen aan het Eurosongfestival, het woord ‘ontdopen’ moet nog worden uitgevonden. Ik zie mijn oma twijfelen. Als ze nu de bijbel dichtklapt, zal mijn moeder niet geboren worden, zal ik niet –

Een paar maanden later snijden ze de huwelijkstaart aan; in gekrulde slagroomletters staat er, ‘wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden’. Ik denk aan het priesterkleed van opa dat nu ergens aan een haak hangt. Ik denk aan de hand van oma die zegt: ‘God beware u’. ‘s Nachts droom ik van de Dode Zee, waar we met ons drieën op onze ruggen drijven.