De jaren 60 van mijn opa

De jaren 60 van mijn opa

Een voor een doofden de pijpen die decennialang hun rookwolken over de stad Tilburg hadden uitgespuwd. Er is nu nog een Textielmuseum, waar kunststudenten ambachtelijk tafelgoed ontwerpen, en een geuzennaam die elk jaar met carnaval van stal wordt gehaald: Kruikenstad - een verwijzing naar de kruiken pis die arbeiders mee naar hun werk namen zodat het ammonium gebruikt kon worden voor de verwerking van wol.

Mijn opa is tot zijn twaalfde naar school gegaan. Op zijn vijftiende is hij in dienst gegaan bij een van de fabrieken, een concurrent van degene waar zijn vader werkte maar dat maakte niks uit want een loyaliteit tot hun baas voelden ze niet. Werk was werk. Hij ontmoette mijn oma op een dansavond voor de katholieke jeugd. Zij werkte in een klein naaiatelier. Hier had ze haar eerste, eigen loon verdiend dat ze pardoes was verloren op weg naar huis. Toen de machines voorgoed stokten, aan het begin van de jaren 60, had hij een gezin en werd hij gedwongen om zijn leven opnieuw in te richten. Hij was niet verloren, maar had wel iets verloren. De provo’s, feminisme en dekolonisering stonden mijlenver van zijn bed.

Deze anekdote over de jaren 60 van mijn opa staat niet los van de seksuele revolutie en politieke oproer van die tijd, de condooms die steeds makkelijker verkrijgbaar waren in Amsterdam werden door een zus met de post naar het katholieke zuiden verstuurd, maar toont wel aan dat voor veel mensen De Geschiedenis niet als een vloedgolf komt binnenvallen. Het komt eerder binnengedruppeld en loopt dan een leven tegen het lijf dat door oneindig veel eerdere omstandigheden veel vormvaster is dan het idee van een ‘revolutie’ doet vermoeden. Mijn opa vond uiteindelijk weer werk als conciërge en ik kon naar Amsterdam om te gaan studeren.