Wat er nog overblijft van alle verhalen

We hadden een kaasplankje voorbereid, zoals we altijd deden wanneer er iets te vieren viel. Ditmaal was het voor een afscheid: ik zou het land verlaten, tijdelijk in Engeland gaan wonen. Bij het opstellen van de blauwe kaas naast de rode druiven wist ik nog niet dat je me drie dagen na mijn vertrek een selfie, vol tranen, zou sturen omdat je dacht dat ik voorbijliep en al was omgekeerd toen je besefte dat ik dat niet kon zijn. Ik fotografeerde hoe je over mijn balkon hing, blonde lokken voor wijnrode wangen. Plots brak de hemel en vulde de lucht zich met oorverdovend gedonder. We trokken onze regenjassen aan en renden naar buiten. Het plein voor mijn studentenflat stond vol met agenten. Er waren bekende gezichten in het groepje mensen dat ons met grote ogen aanstaarde. Ze mochten doorlopen, voorbij de linten, de omgevallen eikenboom, de rode Fiat die eronder lag, ingedeukt alsof er een meteoriet op was geland.  Ik zag net een dood lichaam, zeiden ze. Stilletjes liepen we naar binnen. We trokken een fles Don Papa-rum open, schonken het in Turkse theeglazen, proostten op de onbekende overledene en zetten de lege glaasjes weg. Al snel kwamen de telefoontjes binnen. Mensen hadden het gehoord op het nieuws, waren bezorgd, wilden weten hoe het ging, kwamen langs voor steun, namen wat vrienden mee, dronken de fles rum leeg, haalden wijn bij de avondwinkel, zetten chips in schaaltjes op tafel, belden nog wat vrienden die mochten langskomen en praatten zo hard met elkaar dat mijn buurman ons verzocht of het allemaal wat zachter kon. Iemand speelde nog wat piano, totdat de laatste gasten waren vertrokken en ik naakt onder de dekens kroop.