The inner circle

De zaak-P. Diddy toont hoe gevaarlijk het verlangen naar exclusiviteit kan zijn 

Het vierde middelbaar: hét populairste meisje van de school vierde haar sweet sixteen en iederéén moest het geweten hebben. Oorspronkelijk stond ik niet op de gastenlijst, maar ik stond naast mijn vriendin die goed bevriend was met de jarige toen zij werd uitgenodigd. Zo kreeg ik door puur toeval alsnog een plek. 

Euforie alom, want ik ging naar hét meest besproken event van het schooljaar. De vraag die bij iedereen leefde: wíe zou er aanwezig zijn? De gastenlijst was de graadmeter voor een geslaagd feest. Als 15-jarige voelde ik me vereerd, en ik had stiekem medelijden met degenen die niet uitgenodigd waren. Ik stond niet langer aan de zijlijn. Ik hoorde erbij.  

Herkenbaar? Dat je nét dat beetje meer status krijgt door ergens bij te mogen zijn? Volgens psycholoog Abraham Maslow, die van de behoeftepiramide, is dat verlangen om ergens bij te horen iets fundamenteels. Het zit diep verankerd in ons mens-zijn. Als mens willen we ons verbonden, gewaardeerd en geliefd voelen. 

Als je een trede hoger gaat in Maslows behoeftepiramide streven we allen naar prestige, status en respect van anderen. Het is een uiting van onze behoefte aan waardering en erkenning. Als je bij een bevoorrechte groep hoort, dan versterkt dat je zelfbeeld en eigenwaarde. Het geeft je het gevoel speciaal en uitverkoren te zijn.  

Een gevoel waar veel bedrijven en merken handig op inspelen. Denk aan luxeproducten, VIP-lounges, golden circle tickets, sterrenrestaurants, … Allen geven ze de illusie dat we boven de massa uitstijgen, dat we net ietsje specialer zijn dan de rest.  

Dat verlangen naar exclusiviteit vind je niet alleen terug bij tieners op een sweet sixteen of zelfs in de commerciële wereld. Dezelfde dynamiek vind je terug in de entertainmentindustrie,  waar roem en status allesbepalend zijn.  

Neem bijvoorbeeld de recente onthullingen over rapper Sean Combs, beter bekend als P. Diddy. Hij wordt onder meer aangeklaagd voor mensenhandel, seksuele uitbuiting en afpersing. Decennialang stond hij bekend om zijn extravagante feesten, waar drank, drugs en vrouwen overvloedig aanwezig waren. Sterren uit alle hoeken van de entertainmentindustrie – van muzikanten tot politici – wilden maar al te graag aanwezig zijn op deze feesten.   

Wist iedereen wat daar gebeurde op die feesten, daar waar seksueel misbruik ongemerkt kon gedijen? Waarschijnlijk niet. Nochtans waren er al jarenlang geruchten over P. Diddy’s gewelddadige gedrag en sinds vorig jaar over de wantoestanden op die feesten. Toch kozen velen er toen voor om te zwijgen of weg te kijken.  

Verschillende sterren beweren nu dat ze ‘niets zagen’, ‘niet lang bleven’ of hullen zich in stilzwijgen. Dat toont aan hoe macht en roem soms kunnen leiden tot een cultuur van stilte, waarbij ethische grenzen langzaam vervagen in naam van exclusiviteit en status.  

Dat brengt me bij de volgende vraag: stel je voor dat je iets verdachts ziet, iets wat niet klopt. Je weet dat je, als je er iets over zou zeggen, jouw plek in de exclusieve kringen kwijt kunt geraken. Wat zou jij doen? Zou je zwijgen om erbij te horen, of zou je je uitspreken, ook als dat betekent dat je wordt buitengesloten? Zou jij je waarden en morele principes opzijzetten voor status en erkenning?  

De zaak rond P. Diddy toont hoe gevaarlijk het verlangen naar exclusiviteit kan zijn. Roem, status en het idee dat je erbij hoort, kunnen soms belangrijker worden dan morele principes. Misschien moeten we ons afvragen of die plek in die inner circle echt zoveel waard is, als we daarvoor onze ethische grenzen moeten overschrijden.  

Foto door: Marianne Hommersom