In Nederland dreigt het onderwerp van seksualisering de islam weg te stoten van de eerste plaats als discussie-onderwerp. Dit dankzij stemmingmakerij van mensen als Myrthe Hilkens met haar kruistocht tegen alles wat naar seks riekt en met haar nieuwe boek McSex, de pornoficatie van onze samenleving (pornoficatie, want seksualisering daar schrokken de mensen niet genoeg van), maar ook door een programmamaakster als Mildred Roethof die in haar documentaire Sex Sells het beeld schetst dat jongeren geen enkele normen of grenzen hebben op het gebied van seks. Het ronkende persbericht over Sex Sells wekte de indruk dat het een documentaire was die liet zien hoe gewetenloos jongeren (dus alle jongeren) met seks omgaan, maar eenmaal bij Pauw en Witteman gezeten, bekende de maakster, die het nodig vond viermaal te herhalen dat ze documentairemaakster is, dat wat haar film toonde niet algemeen voor alle jongeren geldt, iets wat voor de nuchtere kijker al duidelijk was geworden.
Nee, dan Myrthe Hilkens, een dame waarvan ik niet zeker weet of ze al tot u in Vlaanderen is doorgedrongen. Zo niet, dan adviseer ik u met klem de grenzen te sluiten tot het sein veilig is vrijgegeven. Hilkens is een jongedame die zich na de documentaire Beperkt Houdbaar, over de maakbaarheid van het schoonheidsideaal en de manipulatie van de reclame-industrie, profileerde als de grootste schreeuwerd tegen de seksualisering van de samenleving. Hilkens noemt zichzelf journaliste. Nu weet ik uit ervaring dat het gros van de journalisten vooringenomen te werk gaat: ze weten wat ze willen tonen en zoeken vervolgens mensen die hun verhaal kunnen onderschrijven, indien nodig met wat extra hulp van de interviewer ofwel tijdens het interview en anders daarna tijdens het schrijven van het stuk of in de montagekamer. Hilkens gaat nog een stapje verder dan dat: zij wil dat de politiek haar boodschap serieus neemt en ermee aan de slag gaat. Aan ambitie geen gebrek. Een ieder die het vervolgens niet eens is met haar, krijgt het etiket "dom" opgeplakt of wordt verdacht gemaakt. De discussie doet veel denken aan het islamdebat waarbij zelfbenoemde schriftgeleerden précies denken te weten hoe de islam en moslims werkelijk zijn en scheutig angst zaaien.
In de Volkskrant van 9 november 2008 mogen we uit Hilkens' mond optekenen dat meisjes helemaal niet de vrijheid hebben zelf hun seksuele keuzes te maken en dat ze het idee hebben dat ze zich of moeten schikken in de rol van "onderdanige bimbo" of van een vrouw die seks op een "macho-achtige wijze" benadert. Hilkens heeft iets te veel porno gekeken en daaruit geconcludeerd dat dit is hoe mensen in het alledaagse leven met elkaar omgaan. Maar dat is niet alles, want haar (althans, zo vermoed ik) eigen seksuele ontevredenheid projecteert ze op alle vrouwen: overal, in bijna elk interview verzucht of schreeuwt ze wel dat mannen niet weten waar de clitoris zit. Maar uit Ingeborg Beugels nieuwe documentaireserie Geloof Seks en (Wan)hoop blijkt juist dat jonge meisjes heel erg goed weten waar hun pareltje zit en dat ze ook mondig genoeg zijn hun vriendjes te zeggen wat ze wel en niet lekker vinden.
Nu zou Hilkens' kruistocht heel vermakelijk en allerminst zorgwekkend zijn geweest, ware het niet dat politici in Nederland kampioenen zijn in incidentenpolitiek en dus op elke scheet reageren die in de media aandacht krijgt. Eerder al gaf Minister Plasterk aan dat het beeld van de vrouw in de media als lustobject moest veranderen en deze week reageerde Minister Rouvoet van gezinszaken aangedaan op de documentaire Sex Sells. Dat is tegenwoordig politiek bedrijven in Nederland: je kijkt een beetje televisie en maakt vervolgens beleid naar aanleiding van wat je daar ziet.
Gelukkig zijn er de oudere feministes als Hedy D'Ancona en Marli Huijer die Hilkens' humorloze verbetenheid en doemdenkerij niet delen, maar dit zijn dan ook zeer bevrijde, seksueel bewuste vrouwen die aan de wieg stonden van de Nederlandse vrouwenbevrijding. Vrouwen mét humor en zelfrelativering. Daar waar Huijer genoot van Charlotte Roche's zeer onsmakelijke, maar uiterst hilarische Vochtige Streken, weet Hilkens in de Volkskrant daarover te zeggen: "Alleen jammer dat de hoofdpersoon in Vochtige Streken geen sterke vrouw is, maar eerder een slachtoffer die seks als middel gebruikt om haar trauma's te vergeten." Als ik niet beter wist, zou ik denken dat ze het over een ander boek heeft.Trauma. Slachtoffer. Sleutelwoorden voor de nieuwe golf "feministes" als Hilkens: ze verlustigen zich aan het slachtofferschap en oeverloos geklaag en zien de vrouw als een breekbaar vogeltje dat niet voor haar rechten durft op te komen.
In de documentaire Town Bloody Hall, een registatie van een debat uit 1971 tussen onder andere Norman Mailer en Germaine Greer in New York valt op hoeveel zelfrelativering de mensen hebben: het is een luide bijeenkomst met veel gelach, veel humor en veel zelfspot. Dit seksualiseringsdebat zou heel wat draaglijker zijn als het ook die kenmerken had.
Hilkens zegt in hetzelfde Volkskrant artikel "we moeten zorgen dat seks weer van ons wordt" alsof het ooit niet van "ons" is geweest en we massaal en tegen onze wil, maar onder druk van de porno-industrie, aan het experimenten zijn geslagen in de slaapkamer of op de keukentafel. Vrouwen als Huijer en Beugel vinden dat de vrouwelijke verbeelding van seksualiteit in het publieke domein schaars is. Het is me niet bekend of Huijer en Beugel bekend zijn met het fenomeen "romantische komedies"? Maar laten we het daar eens over hebben: de vrouwelijke verbeelding van de seksualiteit. Dat is geen slecht idee, maar wat weerhoudt de vrouwen om er zelf mee aan de gang te gaan? In plaats van donderpreken over seksuele hel en verdoemenis zouden we er allemaal veel meer bij gebaat zijn (immers, zoveel aangenamer om te lezen of zien) om de verbeelding de vrije loop te laten en de tederheid en erotiek de vrije loop te laten. Wédden dat dit er als zoete koek in gaat?
Het is eigenlijk net als met seks: wat voorspel, een beetje humor en zachte overtuiging, en het liefdesspel verloopt veel soepeler en aangenamer dan wanneer je bruut je zin wilt opleggen aan de ander. Dus schrijf dat erotische verhaal, dames. Máák die mooie film. En hou alsjeblieft op met het geklaag en maak weer plaats voor humor.