Wat als ik je zou vertellen dat het mysterie van de Egyptische piramides erin ligt besloten dat we ze niet kunnen zien? Niet echt, tenminste. Van veraf zijn het slechts abstracte, driehoekige vormen. Meer symbolen van piramides, dan hun fysieke werkelijkheid. En hoewel ze zich van dichtbij wel manifesteren als gebouwde objecten, zijn ze zo groot dat ze de grenzen van ons blikveld overschrijden. Zo ontglippen ze telkens onze waarneming.
Wanneer je een rechte lijn trekt van het hart van Parijs naar Disneyland, ten oosten van de stad, dan vind je in het midden Les Espaces d'Abraxas, een woningbouwproject uit 1983. Paleis, theater en triomfboog, zo heten de drie delen waar het uit bestaat. Het theater is een halve cirkel, het paleis heeft een u-vorm, en midden in de ruimte die zij samen vormen, staat de triomfboog. Het is een onmiskenbaar postmoderne compositie: de gebouwen en hun details grijpen terug op klassieke elementen maar worden tegelijkertijd vervormd tot vreemde proporties. De delen zijn bovendien zo dicht op elkaar geschoven, dat de stad eromheen resoluut buitengesloten wordt en je nooit overzicht krijgt over het hele ensemble: een besloten universum voor de gemeenschap waaraan het onderdak biedt.
De mystiek van de piramides is misschien niet dezelfde als die van Les Espaces d'Abraxas, maar komt wel in de buurt daarvan. Balancerend tussen realiteit en utopie, is het een ongrijpbaar maar opwindend geheel. Uiteindelijk laat het zich nog het best begrijpen als een theatraal project, een architectuur die zijn eigen werkelijkheid schept. Hoe deze werkelijkheid eruit ziet, met welke dromen en ambities zij gecreëerd is en wie haar nu bevolkt, dat zal ik deze zomer onderzoeken.
