Een gedroomde stad

Een Parijs’ icoon: de dromer van over de grens. Het is de Nederlandse schrijver die verlangt naar een leven als dat van Hemingway, waarin hij wazig van de honger door de straten slentert maar er altijd genoeg geld is voor een fles wijn. Het is de Duitse studente filosofie, die fantaseert over een Parijs café waar ze zich in sigarettenrook hult en nonchalant krabt aan haar nek die jeukt onder een coltrui. Het is de stiekeme bourgondiër uit Denemarken, die denkt ergens in de stad een bistro te kunnen vinden waar de eigenaar hem al jaren kent. Het is de zwerver uit Wenen die zijn armoede zou accepteren als hij een clochard in Parijs zou kunnen zijn. De Somalische jongen die zijn leven waagt voor een kantoorbaan met aanzien in La Défense, maar tussen hen belandt die hem voorgingen en elke dag op straat hun verzamelingen souvenirs uitstallen. De Amerikaan die een vlucht boekt naar Parijs om zijn vrouw te trakteren op een reisje naar de stad van de liefde, in een poging hun huwelijk te redden. De helft van het bestaan van Parijs vindt elders plaats: in de hoofden van zij die erover dromen. Zij voor wie Parijs zelf het icoon is.