Moe zijn haar benen vast om de haverklap geweest, net als haar gemoed, ze heeft vast wel elf keer opnieuw voor haar moeten kiezen, moeten bepalen dat praktische bezwaren haar nooit zouden aankleven, ook als dat betekende dat ze portiers om moest kopen om tot haar te komen of toch aan de andere kant van de stad moest zijn, waar ze met de vindingrijkheid van een verslaafde informatie verzamelde, via onconventionele wegen - de omgekochte portiers -, en via conventionele wegen, een PR-dame, want ze moest wel weten dat ze bezig was met haar, ze moest weten hoeveel wandelingen ze voor haar maakte, hoe moe haar benen waren, hoeveel mensen ze sprak om dichterbij haar te komen, want aanhoudende interesse vertaalt zich uiteindelijk altijd, zo wist ze uit ervaring, in genoeg emotioneel wisselgeld voor een interview, het perfecte interview, het interview waarbij Bibeb bijna nog meer wist van haar icoon dan zijzelf, waardoor die laatste haast niet anders meer kon dan toestemmen, alleen al om zichzelf door de ogen van Bibeb te kunnen zien, en als deze zin voelt als een brutaal lange adem die geen regels volgt, dan is het zoals het moet zijn, want Bibeb was een brutaal lange adem, die vaker niet dan wel de regels volgde - hoe anders kon het dat ze, na ringeloren om nummers, bedelen om informatie en het omkopen van omstanders, altijd aan de eettafels belandde van Françoise Sagan, Brigitte Bardot, Juliette Greco, Simone Signoret, Ingrid Bergman en Josephine Baker?
Voor het perfecte interview.
