Neuken | deelnemer Het Rode Oor 2024

Neuken 

Een wiskundige wortel is niet oranje of zoet. De streep in mijn wiskundeboek en haar naamgenoot hebben slechts één ding gemeen: elk moment dat ik ermee bezig ben is er één teveel. Zo voelt het dus, om in een gaap te leven.  

3FM vult mijn tienerkamer met John Mayer. Ik duw mijn hoofd op mijn wiskundeboek en houd mijn ogen open. De getallen en strepen vormen een onsamenhangende waas. De cementmolen draait in mijn bovenkamer. John jengelt er bovenuit. “Wat een kutmuziek,” zeg ik tegen de hernieuwde uitgave van Wolters Kluwer.   

Hoewel de Nokia 3310 met de onderkant naar boven ligt, zie ik dat het scherm oplicht. Ik hoor geen ping. Tot ergernis van mijn moeder staat onze gedeelde mobiel altijd op stil. De reden daarvan is simpel: als de telefoon plingelt krijg ik een hartaanval waaraan ik nooit doodga, maar wel een uur van natril. ‘Eén nieuw bericht,” zegt de koelkast. Ik druk op de linkerboven-toets. “Neuken?”  

“Neuken?” is zijn hallo. Met het “neuken” in huis vallen. Ik gooi de verbale bal hoog in de lucht en sla ‘m met kracht tegen het net: ik kom niet verder dan “neuken wortels ook?”, maar dat is een stomme vraag en ik leg mijn telefoon weg.  

Ik ben vijftien en ik weet niks over “neuken” en alles over LimeWire. Ik weet dat het gifgroene logo me urenlang luisterplezier brengt en soms ook “I did not have sexual relationships with that woman”. Naast de nieuwste van Madonna, vis ik ook twee vrouwen die elkaars gezicht in hun genitalia begraven op een groene sofa uit de online vergaarbak.  

Het verhaal is simpel maar van alle tijden. De twee vriendinnen praten met elkaar over hun vriendjes tot ze zich ineens vol overgave en met smakkende geluiden tussen elkaars benen storten. Zoals je dat doet, kennelijk. Ik verwachtte The Notebook, maar wat ik zag vulde me met een aangenamer gevoel dan de “I wrote you every day for a year” van Ryan Gosling. De harde eetkamerstoel smolt onder mijn warmte. Met een beetje fantasie werd het plastic een mond. Eroverheen schuren met mijn onderlijf maakte van mijn ingewanden warme chocolademelk.  

“Neuken?” zou in theorie een soortgelijke reactie teweeg moeten brengen, maar het doet niets. Als hij om een pen vraagt, brand ik van binnen en smeek ik hem me te blussen met iets. Een aanraking met ruwe hand, een kus met het schuren van die beginnende baard, een belofte die hij nooit nakomt. Maar van “neuken?” smeken mijn polsen niet om zijn vingers. Neuken is de wiskundige wortel onder de openingszinnen.

Ik weet alles over LimeWire maar niets over het gevoel wat bij “neuken” hoort. Ik hoop dat er gelik bij gepaard gaat. De groene sofa is wat mij betreft optioneel. Al het gedreun van “neuken” lijkt me niks. Mijn luttele kennis over “neuken” beperkt zich tot condooms, getoond op een slide in 2HAVO vóór de docent zich naar de volgende slide over AIDS haastte. Van “neuken” krijg je AIDS, was de strekking van ons werkstuk. Tenzij je condooms gebruikt.  

Mijn zus verstopte condooms op haar kamer en na het lezen van haar dagboek vulde ik ze met water. Ze stuiterden niet op de tegels, maar spatten uit elkaar toen ik ze uit het slaapkamerraam gooide. Ze afrollen over een banaan – zoals in de film – deed weinig. De bananenpik bij mezelf naar binnen brengen was onmogelijk, pijnlijk en koud. Waar laat je die condoombanaan of banaancondoom daarna? Kliko van de buren bood soelaas.  

“Neuken?”, sms’t hij en ik zeg niks over bananen. Mijn moeder kijkt beneden het achtuurjournaal en komt straks kijken of ik niet stiekem door het open raam een sigaret rook. Zou zij ook “neuken”? In haar onderbroekenlade liggen bh’s van paars satijn maar ik zie haar in de badkamer alleen maar in witte Sloggi’s.  

Zou hij al “geneukt” hebben? Misschien op het piepende eenpersoonsbed onder zijn Megan Fox-poster. Een fractie van een seconde denk ik aan een hoofd tussen mijn eigen benen. Ruwe duimen draaien cirkels in mijn vlees. De chocolademelk pruttelt. Het telefoonscherm is allang zwart. 

Een telefoon is geen God maar deze ziet alles. Op de studentenkamer kraakt het bed en rits ik mezelf handig uit mijn lichaam als het “neuken” - wat inderdaad op heien lijkt - is begonnen. Op een afstandje kijk ik naar het geneuk en vraag ik me af waarom iedereen zo enthousiast over deze twee strijkplanken is. Na afloop wil ik hem vragen of we het condoom kunnen vullen met water, maar hij zegt: “Ik ga slapen.” Ik tel de sproeten op zijn rug. 

“Ik snap wiskunde niet. Wat een kutvak,” sms ik terug.  

Het mag niet baten. Ons einde ligt al vast.