Galerie d'Anatomie Comparée et Panteologie. Gedichten

I. BINNEN

Notitie

het hart van een jaguar lijkt maar zo groot
als dat van een mens. ik hou mijn hand
voor het vitrineglas: het past niet
in mijn palm, wel in mijn schoen

ik noteer:
het zenuwstelsel van een kleine kat
de pancreas van een wolf
de ribben van een hamster

het is stil wanneer nagels zonder bloed
het glas van de vitrine opentrekken

ik tel:
de schedels zo groot als vingertoppen
de schedels zo groot als pompoenen
de lieve schedels, de tragische

en kijk: een vleermuizenhand heeft er ook vijf

ik leg de breekbare botten op de vloer
van groot naar klein in alfabetische
volgorde van jong naar oud en opnieuw

omlijn ze met krijt mijn knieën
op de koude tegels, puzzel en zet ineen
tot nooit goed, nooit genoeg

neem een botje tussen mijn vingers
blaas tot het kraakt

het blijft stil tot plots:
ik schrik op
niemand raakt me aan

Spel

een kind tikt tegen het glas
en schrikt want tussen de botten van de apen
duiken zijn springerige krullen op

het skelet van een varaan is schattig
een vleermuis heeft een ruggengraat
dit is de maag van een wolf - tik tik jij bent dood
zijn zusje huilt

de hal gonst van het gejank, het gekletter van kleine voeten
het plafond klaagt terug:
de schedels kunnen horen

het kind legt zijn hand op de poot van een brontosaurus
en fluistert wat hij straks zal krijgen:

een boek, een prinsenkoek
en straks misschien een hondje
als ik braaf ben en niets aanraak.

Stellerzeekoe

hij maakt zich klaar: smeert het vet op kaken en oogleden
drinkt de melk zodat hij straks geen fouten maakt

stapt brommend in zijn kano van huid
de schors onder zijn voeten waar de
pijlen op rusten en het bloed in verdwijnt

de boot slalomt tussen eilanden zonder bomen
op het ritme van het klotsende water
de wiegende algen, zijn maag een trillende kom

de tijd draait als een geduldige spiegel,
vanaf de oevers eindeloos gegons

tot plots, in de vlakte voor hem:

de mist, een donkere boog,
onvast getekend met grijs potlood
een huid van schors drijft
eeuwig glimlachend zonder tanden

het water kleurt rood
het allerlaatste vlees wordt gerookt

Museumbrochure

Plaats het vlees in een plastic bakje in de buitenlucht:
maden en andere dieren vreten het weg
leg voorzichtig de schedel in een pan met water
voel, warm water maar ook niet te
voeg natriumbicarbonaat toe,
kleine dieren slechts 10 gram
roer, verwijder het vlees, vang
de tanden op met een zeefje
houtlijm geeft een onzichtbaar resultaat
ontvet met wasbenzine bleek met waterstofperoxide
let op voor verpulverde ribben
laat het skelet drogen op een theedoek
- goed droog, en enkel wanneer goed droog,
leg de botten in de juiste volgorde,
en tel
beginnen doe je met de ribbenkast:
de ruggenwervel, ribben ertegen
een borstbeen kan steunen op ijzerdraad
de snavelhuls dient ter verfraaiing
schik naar believen
noteer: naam, datum, nummer,
uitgemoord door X in jaar Y en trots -
nodig mensen uit:
vijf euro inkom kinderen gratis

Siamese kittens

de eenzaamheid van een baleinwalvis,
denk je aan mij,
is het grootst in het ochtendlicht

het was vast een ongeluk dat
jouw hoofdhuid aan de mijne
het schuurt was dat het toeval niet
wanneer je niest ril ik mee

denken we eeuwig en kijken we
met dezelfde ogen naar een lens
die ons op het rek van monsters

in het stof van vitrinekasten geschreven
etiketten op bokalen, verblindend licht

oneindig keer
heeft vastgelegd

Megatherium (grondluiaard)

ik stal het vel van een grondluiaard
toen we hem nog levend lieten aaide ik hem zacht
en stal het vel
schraapte met een mes

het was stil op mijn plek er waren geen groepen,
geen vragen, de wind slalomde om ons heen

met huidbotjes als kiezels weefde ik
een ondoordringbaar maliënkolder
dat ik droeg om te begrijpen

at ik het vlees zonder kauwen
en rondom mij alleen maar vlakte

de poten rond mijn hals
ogen als diepe zakken

de brede staart, balans
tussen spreken en verdwijnen

II. BUITEN

Jardin des Plantes

in de ochtend ontvouwen de daken zich als bladeren
de paden van de tuin krommen haast terug recht

handen wroeten in aarde, diepe nerven als een blauwdruk,
een plan van een bestaan in een vochtige stad waar alles slaapt

voor een raam staat een naakte vrouw, ze kijkt naar het glas om haar huid
kletterende klanken in het zuiden van haar gedachten
lichte dons groeit op haar oren
ze maakt zich zorgen: hoe de tijd zich hier bewaart

de matte gebouwen zijn gerust
de voetpaden van papier zijn gerust
het achteloze, gebarsten watervlak

in de tuin, aan de rand, tekenen botten zichzelf uit
vinden routineus elkaars naam zoals handen in een steeg
tikken per ongeluk een keer te veel
zelfs onbestaand: dodelijk mak

het stof is het enige wat danst

verder in de dag wanneer de honger is gestild
schudt een trompet toonladders uit als een vrouw een laken
over de takken van de tuin, de gespierde wortels,
het verpulverend schors

Kizomba (tango op de Seine)

Ooit stond ze stil en bang
voor de schaduw van hoek en plant
vanavond is het warm

met het kabbelen van het water wiegen haar dijen
als trage kinderen, net wakker nog geen licht
fijne korrels tussen hun geplooide blik de warme
nesten in het haar
maar zoekende huid vindt altijd, stil

wissen lange vingertoppen
de vlekken van bleke angst op de rug

de muziek stuwt voort, ze wentelen zich
in het licht van roze naar groen draaien en keren
ze zich om en om en benen gaan tussen, voor,
opzij, en weer,

oogleden zakken dicht, af en toe ontsnapt een hand,
enkel in gedachten wordt nog geteld.

Petit Paris

De kinderen van Parijs leggen stenen op het voetpad
en tellen: un deux trois af
ze dragen geen hoeden maar hebben wel hondjes
zo groot als in hun binnenzak past

ze huppelen langs het grijnzende water
en spelen dat ze duiven waren en met
hen praatten over hoe de dagen hoe het weer

De kinderen van Parijs geven geen handen
maar kussen elke steen elke tak
die hen leidt naar plekken waar enkel
zij mogen komen en ze dansen,
ze dansen sur le pont comme un deux trois.

Dan zijn ze moe en gaan ze liggen
hartkleppen open en dicht

de wolken hangen versteend aan de daken
maar rond hun navels schijnt het licht.

Brief

De metro raast binnen en zuigt de perrons
net op tijd weer schoon. Wij zitten vast in de hitte
van de wiegende ondergrondse stad lakt een vrouw
haar nagels royaal.

In het gangpad staan zakenmannen met steps
online te gesticuleren, een lange jongen eet een salade
dat kan je goed ruiken, op elk gezicht rust
andermans blik:

een bleek meisje met ogen als kogels
een zwarte zakkenvrouw
een grijnzende man en de jongen die nu ook
aan bevende aardbeienyoghurt begint.

De deuren van de metro worden hard opengeduwd en
iedereen wil erop en iedereen wil eraf en we schreeuwen
als matrozen en voor je het weet sta je terug
op het plein bij die kerk van je weet wel dat café met die stoelen en
die prijzen te betalen: dat gebaar kent iedereen.

De hoeken van de straten verbergen dunne vrouwen
hurken gaat gemakkelijker op naaldhakken
ze blaffen door hun telefoons en zuigen in ritme aan hun sigaret
un deux trois comme ci comme - ça va ma chérie vraagt
een oudere vrouw ze draagt een grote hoed en een nog grotere
zonnebril, ze gaat bidden in de leukste kerk van de leukste wijk

waar in een kapotte toren een koppel valken woont dat elke dag een kwartier
voor Heilige Geest speelt hoog in de lucht - nee dat zouden wij niet kunnen.

In het park knuffelt iedereen:
een vrouw een hond een man een krant
een kind een been een woerd een eend
een meisje een boom twee jongens elkaar

enkel een reiger staat alleen,
kop tussen de veren.

Dit artikel ontstond op basis van een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren in samenwerking met de Stichting Biermans-Lapôtre.