Een pleidooi voor queering erotica
Toen ik voor het eerst werd gevraagd of ik een erotisch verhaal wilde schrijven kwamen er allerlei typische beelden in mij op. Bijvoorbeeld goedkope Bouquettereeksboeken met gespierde mannen op de kaft die in een hoekje van de kringloopwinkel stof liggen te vangen. Dat wat ik van erotica kende bestond uit witte cishetero personages die er perfect uitzien en – naar mijn mening – onrealistische seks hebben op onrealistische plekken. Eigenlijk allesbehalve wie ik ben en hoe ik seks heb meegemaakt in mijn leven.
Bij de opdracht stond vermeld dat ik het verhaal ook anoniem of onder een pseudoniem mocht schrijven. Het was niet dat ik me schaamde om over seks te praten of te schrijven. Ik voel zelden schaamte. Als ik het al voel dan is het voor dingen waar andere mensen hun hand niet voor zouden omdraaien. Zo vind ik het doodongemakkelijk om in een restaurant het toilet te zoeken. Vrijuit praten over seksfeesten en vibrators vind ik echter geen enkel probleem. Toch moest ik er even over nadenken. Wilde ik mijn naam wel verbinden aan het genre erotica?
Dat had net zoveel te maken met de typische beelden die in mij opkwamen en waar ik me niet mee verbonden voelde, als met het feit dat ik bang was niet meer serieus genomen te worden als schrijver. Gelukkig lukte het me toch om mijn twijfels aan de kant zetten en besloot ik het als een kans te zien om erotische literatuur te queeren. En daarmee bedoel ik niet ‘queer’ als in een verhaal waarin twee vrouwen seks met elkaar hebben. Nee, queeren als in alle heteronormatieve en patriarchale structuren die we kennen als de norm slopen met mijn pen.
Toni Morrison – zo’n auteur die mensen serieus nemen en wiens boeken hopelijk nooit stof zullen vangen – zei ooit “if there’s a book that you want to read, but it hasn’t been written yet, then you must write it.” Ik wilde erotica lezen die gevoelige snaren zou raken en emoties zou overbrengen die je niet verwacht in seksverhalen. Ik wilde gebrekkige personages met onzekerheden lezen, die met vallen en opstaan leren genieten van seks. Bovenal wilde ik kwetsbare erotica lezen die laat zien hoe sexy consent kan zijn.
Ik zou jullie graag een hoopvol verhaal willen vertellen over hoe makkelijk dat geaccepteerd werd en dat de mensen die mij gevraagd hebben om verhalen te schrijven wisten wie ze in huis haalden. Maar helaas is niets minder waar. Achter elk orgasme dat niet kwam – want seks draait niet alleen om klaarkomen – en iedere geaccepteerde queer moslim – want ook wij hebben verhalen zonder strijd -, schuilt een vermoeide schrijver die achter de schermen strijd heeft moeten leveren om deze verhalen te kunnen vertellen. Geen innerlijke strijd, maar een strijd met de al dan niet geïnternaliseerde heteronormatieve en patriarchale normen die ook bij opdrachtgevers en uitgevers nog steeds de boventoon voeren.
Ik tikte hele Wikipediapagina’s aan uitleg – soms succesvol, soms tevergeefs – over waarom consent ook non-verbaal kan zijn, waarom je niet verward hoeft te zijn over je queerness, waarom je niet uit de kast hoeft te komen, en waarom een erotisch verhaal ook zou mogen gaan over seksuele trauma’s en de gevolgen daarvan. Ik verwerkte soms subtiele en soms overduidelijke lijntjes in mijn verhalen die laten zien dat vriendschap en romantiek niet als dag en nacht zijn, zoals ons vaak wordt voorgeschoteld. Ik liet de striae van mijn dikke personage aanbeden worden alsof het gouden littekens waren. Het polyamoureuze stel was blij voor elkaar als een van hen seks had met een ander. En ik pleitte voor een open einde hier en daar, net zoals seks dat zo vaak is. Mijn personages mochten ook fouten maken. Hun hoofd stoten en erom lachen. Ze mochten zich identificeren met allerlei genders, zonder dat uit te hoeven leggen aan de lezer. Ze masturberen naar hartenlief. En soms legden ze hun hele hebben en houden op tafel, open en bloot, klaar om gekwetst te worden. Net zoals ik.
Ik wil heel serieus genomen worden als ik jullie vertel dat verhalen niet zo onschuldig zijn als dat we soms denken. Elk verhaal dat verteld wordt – origineel of niet – brengt een beeld met zich mee dat wordt toegevoegd aan ons collectieve geheugen. En dat is precies hoe normen ontstaan. Ik pleit voor het protesteren tegen en het afbreken van de heteronormatieve, koloniale en patriarchale normen waarop onze maatschappij is gebouwd, en die daarom ook in onze erotische literatuur zijn terechtgekomen.
Dit personage met al haar gebreken dat nu voor jullie staat wil seks niet verbinden met schaamte of een gebrek aan diepte. Ik wil het juist gebruiken om vrijheid te vieren en te laten zien dat we kwetsbaar en krachtig tegelijk kunnen zijn. Met gebreken, met complexe gevoelens en met heel veel genot. Dat is waar erotica voor mij om draait.
