Besmette Stad
Vogels in de stad
door Charlotte Peys en Malika Soudani
Charlotte Peys en Malika Soudani geven met 'Vogels in de stad' een artistiek antwoord op 'Huis Stad Ik' uit Paul van Ostaijens bundel Bezette Stad. Charlotte Peys und Malika Soudani geben mit 'Vogels in de stad' eine künstlerische Antwort auf 'Huis Stad Ik' aus Paul van Ostaijens Gedichtband Besetzte Stadt.
VOGELS IN DE STAD
twee duiven zitten voor mijn raam
roe-koe, het ene kopje tegen de ander
roe-koe, roe-koe, plannen worden gesmeed, met elkaar gedeeld
wantrouwen knaagt zich een weg naar boven door mijn maag
zolang het oogcontact standhoudt tussen mij en de dikste duif
zijn maatje is inmiddels weggevlogen
op schijttour om aan zijn taks van de dag te komen
ROE-KOE
ROE-KOE
de dikke duif heeft het tegen mij
ik weet niet zo goed wat te doen
durf hem ook niet meer aan te kijken
ROE-KOE
ROE-KOE
hij tikt met zijn snavel tegen mijn raam
vleugels klapperen er achteraan en even denk ik aan een docent
die met zijn knokkels tegen het schoolbord om de aandacht vraagt
de dikke duif wipt zijn staart omhoog en poept
een dikke middelvinger
de wereld in de ban van een virus
mijn stad overgenomen door een ander levend organisme
de dikke duif die mij aanstaart en ik die hem hoor koeren
kar-ma, kar-ma, kar-ma
duiven die nestjes bouwen op een galerij
rondhangen op de dam, poepen op monumenten
zo laten ze zien dat de stad gedeeld wordt, nooit echt van ons geweest is
en het laatste woord daarover nog niet gesproken is
ik was vergeten, of eigenlijk
ik heb nooit gedacht aan de geschiedenis van deze plek
toen het landschap nog onbebouwd
de natuur onbehouwen was
ik zet mijn raam open
leg wat zonnebloemenpitten in mijn
raamkozijn
loop naar achteren
en knik
mijn maag kalmeert
de dikke duif ook
ik kijk naar buiten
zie de mensen lopen en denk
wij zijn niet anders dan de vogels in de stad
beperkt in bewegingsvrijheid
onze manier van verplaatsen
alles met een reden, maar eerlijk voelt het niet
de keuzes waar de dagen om lijken te draaien
ik wist niet dat ik het in mij had zo egoïstisch te zijn
maar fuck it, ik wil een knuffel van mijn moeder
samen eten en genieten van de eerste warme dagen van het jaar
2020
er wordt gerekend op ons gezonde verstand
wat dat precies inhoudt weet ik niet meer
voor deze vraag is het nu ook niet de tijd
geen ruimte voor schaamte
geen twijfel
aandacht daarvoor komt nog
de toekomstige historici die terugkijken
tegen hen zou ik willen zeggen het enige constante waar je in onvoorspelbare tijden van op aan
kan is
de tijd
in de vergankelijkheid van het wegtikken daarvan schuilt eeuwigheid
en die eeuwigheid hebben we met zijn allen proberen te vangen
door de seconden aan ons voorbij te laten gaan
en dat voor lief te nemen
misschien zelfs lief te hebben
daarin nieuwe vrijheden te ontdekken
waar de ene grens werd getrokken
viel de andere weer weg
niet omdat iedereen dezelfde afstand deelde
maar omdat we van elkaar wisten waarom
ik miste het om elkaars grenzen af te tasten
iemands personal space te betreden
verlangde ernaar de regels breken
toen ik niks liever wilde dan de ruimte die ik eerder bewaakte
te delen
Charlotte Peys
© Charlotte Peys
Charlotte Peys trekt lijnen tussen gedachten, dingen en mensen. Tussen feit en fictie. Tussen zichzelf en de wereld. Ze tekent omdat ze dan beter kan luisteren. Ze wil de grenzen die gewoontegetrouw aan illustratie gegeven worden, laten voor wat ze zijn. Het zijn potloodlijnen die je kan uitgommen, verleggen, verwarren en ontwarren. In 2014 studeerde ze af als illustrator aan KASK School of Arts (Gent). Voorheen studeerde ze Cultuur- en Maatschappijwetenschappen in Maastricht en behaalde ze de master Culturele Studies in Leuven.
Charlotte Peys zieht Grenzen zwischen Gedanken, Dingen und Menschen. Zwischen Fakt und Fiktion. Zwischen sich und der Welt. Sie zeichnet, weil sie dann besser zuhören kann. Sie möchte die Grenzen, die der Illustration üblicherweise gegeben sind, aufheben. Es sind Bleistiftlinien, die Sie löschen, neu positionieren, verwirren und entwirren können. 2014 absolvierte sie ihre Ausbildung zur Illustratorin an der KASK School of Arts (Gent). Zuvor studierte sie Kultur- und Gesellschaftswissenschaften in Maastricht und sie erwarb einen Master in Kulturwissenschaften in Leuven.
Malika Soudani
© Marianne Hommersom
Malika Soudani (1997) schrijft over gewone dingen, of in elk geval de dingen die door mensen als gewoon worden beschouwd. Ze laat daarmee zien dat niet alleen tijd relatief is. Met haar werk doet Malika een beroep op de zintuigen. Naast een dichtbundel hoopt ze ooit een literair kookboek te publiceren. Ze denkt nog na over wat dat precies inhoudt. Malika liep onder meer stage bij productiehuis SLAA, werkte als PR assistent voor Read My World en studeert sinds 2017 Creative Writing aan ArtEZ hogeschool voor de kunsten. In de zomer van 2019 was ze een van de residenten van de schrijfresidentie van deBuren.
Malika Soudani (1997) schreibt über gewöhnliche Dinge oder zumindest über die Dinge, die die Menschen für gewöhnlich halten. Sie zeigt damit, dass nicht nur Zeit relativ ist. Malikas Werk spricht die Sinne an. Neben einer Gedichtsammlung möchte sie eines Tages ein literarisches Kochbuch veröffentlichen. Sie überlegt noch, was das genau bedeutet. Malika absolvierte ein Praktikum bei der Produktionsfirma SLAA, arbeitete als PR-Assistentin für Read My World und studiert seit 2017
Creative Writing an der ArtEZ Kunsthochschule. Im Sommer 2019 war sie eine Teilnehmerin der Schreibresidenz von deBuren.
