Brigitte

Brigitte

Brigitte is vandaag twee jaar. Een taart met kaarsjes krijgt ze niet. Brigitte is de naam die ik - op aanmoediging van mijn psycholoog - gaf aan mijn burn-out. En Brigitte, dat is een echte bitch. 

In 2019 erkende de WHO burn-out als een ‘syndroom veroorzaakt door chronische werkstress waar niet goed mee wordt omgegaan’. Iets voor opgevers die werkstress niet aankunnen dus. De probleemstelling impliceert een evidente oplossing. Even rusten. Weekje thuis zitten. Desnoods een paar maanden ziekteverlof om lekker te niksen, jij luierik. 

Twee jaar. Mijn verzekeraar geeft mij definitief op. Het ligt dus officieel aan mezelf. Ik behoor tot het profitariaat waar deze deadline naar mikt. Maar profiteurs krijgen geen burn-out. Burn-outers willen net niemand tot last zijn. Liever extra werk op ons nemen dan delegeren. Wij kunnen geen ‘nee’ zeggen of hulp vragen. Luieriken krijgen geen burn-out. Niemand is vuriger dan een burn-outer. Een vat vol passie, enthousiasme en overgave. Een lichaam en hoofd op hol. Dat is proberen rusten maar nooit rustig. 

Opgevers krijgen geen burn-out. Mijn wilskracht overstemde jarenlang mijn fysieke klachten. Alarmbellen weg snoozen in een lijf op mute. Blijven knallen tot essentiële lichaamsfuncties uitvallen. Mijn centraal zenuwstelsel werd geherprogrammeerd. En die bugs, die krijg ik er na twee jaar nog steeds niet uit. 

Twee jaar. Zoals het een bitch betaamt, heeft Brigitte een imagoprobleem. Tijd voor een rebranding. 

Niet opgebrand maar kortgesloten. 

Niet leeg maar een overvolle harde schijf. 

Geen faling maar een complex stresstrauma. 

Brigitte is mijn allerstrengste stem. Mijn vuur heeft zuurstof nodig. Geen verstikkend oordeel.

Foto: Marianne Hommersom