Ben ik een kapitalist?

Ik vrees plots dat ik een kapitalist ben. Ik typ in de Google-zoekmachine ‘am I capitalist by default’ in en druk op enter. Er zijn geen websites die direct antwoord geven op de vraag dus ik bel mijn moeder. Mijn moeder zegt dat ik geen kapitalist ben. In eerste instantie stelt dat me gerust omdat mijn moeder ooit een communist was, maar later besef ik dat het verschil tussen mijn moeder en ik is dat mijn moeder dus ooit een communist was. Als ze naar het nieuws kijkt kan ze daarom soms ‘zie je wel’ zeggen en zich verder niet schuldig voelen. Ik kan dat niet. Ik vraag aan mijn moeder hoe ze zeker weet dat ik geen kapitalist ben.

‘Hoezo?’ vraagt ze.
‘Hoe kun je je nou schuldig voelen?’ vraagt ze.
‘Je bezit toch geen kapitaal of productiemiddelen?’ vraagt ze.

Ik zeg dat ik niet veel afweet van Marx maar dat ik vrees dat ik een kapitalist ben die zich niet schuldig wil voelen over het feit dat ze een kapitalist is. Het gaat ook niet echt over kapitaal. Het gaat over een staat van zijn: draag ik het kapitalisme uit? Ben ik onderdeel van het probleem? Zo ja, dan is schuld het minste wat ik kan voelen. 

Mijn moeder vraagt welk probleem. Ik schets het beeld van een immer groeiend, ijzeren beest met een gapende mond van glas. Neonlichten, brandend kerosine en chemische muffins. Een radar in een machine die na oververhitting simpelweg smelt, verschrompeld tot restafval en zichzelf vervolgens efficiënt vervangt, vergeet. De machine die hierom nooit kapotgaat. Content managen voor een webshop en het leuk vinden. Mijn moeder is er stil van. Ik geef toe dat ik eigenlijk ook wel weet dat ik geen kapitalist ben maar dat ik het fijn vind om dat soort plotselinge angsten de kop in gedrukt te krijgen door mensen die verstand van zaken hebben. Mijn moeder zegt dat ze trots is op het feit dat ze zeker weet dat ik geen kapitalist ben. Ik ben dat ook. Ik bezit niks. Ik heb geen productiemiddelen. Ik ben vervangbare materie in een systeem.