En hoe luidt het in het Fries?

Datum 27 september 2011

Jûns seit in natuerkundige op tillevyzje dat it ek mûlk is dat it hielal op in dei net langer oanwinne sil, mar stadich, gystener as it ljocht, gearslaan sil. …

Het zijn de eerste regels van het gedicht 'Oerknal' van Lieke Marsman in het Fries. Marsman wordt vanavond in de bloemen gezet als winnares van de 3de Debuutprijs Het Liegend Konijn 2011. Jacobus Q. Smink, redacteur van het Frysk Literêr Tydskrift Ensafh, vertaalde het gedicht op eigen initiatief naar het Fries.

 

Het Fries wordt in Nederland erkend als autochtone minderheidstaal en geniet bescherming onder het Europees handvest voor regionale en minderheidstalen. In Nederland is het Fries een officiële taal in de provincie Friesland. De Friese vertaling van ‘Oerknal’ zal verschijnen in het novembernummer van Ensafh. U kunt ze alvast hier lezen. Het originele Nederlandstalige gedicht vindt u onderaan.

Big BangJûns seit in natuerkundige op tillevyzjedat it ek mûlk is dat it hielal op in deinet langer oanwinne sil, mar stadich, gysteneras it ljocht, gearslaan sil. Yn dat gefalsoene der nei ús noch triljoenen hielallenûntstean kinne en hingje we no inkeld marûnderoan in stambeam fan universa. Tink dy yndatst dysels inkeld fuortplantsje kinsttroch net mear te bestean.Moarns, hoenear’t ik by ’t begjinfan in dei sjoch hoe’t ik op ’e nij begûn binmei sykheljen, ferlykje ik dit hinne en werjenfan stjerren mei myn op en delgeande boarsten, mei de antinne fan in radio, dy’tst sûnder doel út en yntriuwen bliuwe kinst en dêrnei,foarearst myn meast slagge prikken,mei in seenettel.*Oerknal’s Avonds zegt een natuurkundige op televisiedat het ook mogelijk is dat het heelal op een dagniet langer zal groeien, maar langzaam, snellerdan het licht, ineen zal klappen. In dat gevalzouden er na ons nog triljoenen heelallen kunnen ontstaan en hangen we nu slechtsonderaan een stamboom van universa. Stel je voordat je jezelf enkel voort kunt plantendoor niet meer te bestaan.’s Ochtends, wanneer ik bij de startvan een dag zie hoe ik opnieuw ben gaanademhalen, vergelijk ik dit heen en weergegooi van sterren met mijn op en neer gaande borsten, met de antenne van een radio, die je doelloos in en uit kunt blijven schuiven en vervolgens, vooralsnog mijn meest geslaagde poging, met een zeeanemoon.

© Lieke Marsman, Amsterdam 2010Friese vertaling door Jacobus Q. Smink