Het Literaire Pleidooi: de Coninck-getuigenis

Tijdens de derde en laatste zitting van onze literaire rechtbank trad Delphine Lecompte op als getuige om Herman de Coninck in Het Pantheon te laten opnemen.

Je was mooi lelijk.Je zei nooit wat. Ik moest het altijd vragen.Ik zie je nog altijd liggen, je vingerssmal en paars als asperges,Vroeger hield ik alleen van je ogen.Nu ook van de kraaiepootjes ernaast.Ik kan je schoonheid aan.Middenin de vlakte van julikwam ik je tegen. Ik woon hier, zei je.Ik keek naar de bloemen. Ja, dat zie ik,zei ik, en waar leerde je de kunstom niet lang te duren? Ook hier zei je.ik kwam jou tegen, je was zo liefvoor mijn melancholie, dat soortreuma van het gevoelsleven,maar als ik het warmhield,bij voorbeeld in jouw armen,viel het best te harden.Als ik te lang gezeten had bij jou,te weerloos en te dicht tegen je aan,wist ik dat ik vlug weg moest daarvandaan,want van te grote warmte krijg je gauwer kou.Ik sta in de hall en je warreltvan de trap als een arpègevan Chopin. We zoenen een akkoord,nou ja, een orgelpunt bijna, zoiets als Beethovendie ook nooit kon eindigen.En ’s nachts gingen we naakt zwemmen,Ik legde een halssnoer rond je halszoals ‘zoals’ rond een zin.Hij veranderde daarvan, zoals je halser langer van werd, hoger keek.Wat jij met de tijd doetis wat een ouwe grootmoedersklokermee doet: twaalf uur slaanen daar alle tijd voor nemen.Jij bent de klok: de tijd gaat voorbijmaar jij blijft. Jij wacht.Ik geloof niet dat ik het kan:niet van je houden. Drinkenen je niet kunnen vergeten,dat kan ik. En iedere dag een beetjesterven, zodat het tenslotte slechts een koud kunstje wordt.Twee dingen herinner ik me van mijn grootvader:zijn versleten broek, en de manier waarop hijzijn horloge elke dag twee minuten vooruitzette.Wanneer ik hem vroeg waarom hij de tijd zo preciesmoest weten, zei hij dat een zakenman een fortuin kon verspelendoor twee minuten te laat op een afspraak te zijn.Eigenlijk is hij gestorven van de slappe lach.Daarom was mijn moeder zo van slag.ze hadden liggen grappen in bed en volgens mijook nog wat anders, of ze wilden net,maar dat lukte niet van de slappe lach,en vervolgens raakt er iets in zijn kop kwijt,hij kan zijn arm niet meer oplichten, hij zoekt,zojuist zag hij zich nog, nu ligt hij zigzagte lachen, tot de lach trekt aan zijn kop van spijt.Maar eigenlijk is hij gestorven van de slappe lach.Het ergste zijn herinneringenaan geluk. Het zoeken naar één fotohaalt je huis overhoopzoals het zoeken naar jezelfjezelf, zoals een glimlachje gezicht.Je sliep, arm om me heen,zoals bergen een aai van de zeein een baai leggen.Die foto.Zee haalt zee overhoop.De dagen hangen vol nevel,de velden duren24 uren. Regen.Nergens kom je iemand tegen,niet eens jezelf. Natuurlijk,je kunt dit stervenzwerven noemen, en deze maandnovember.Maar het is een eeuw die avond wordtNadat de koning is verdwenen.