Lekker in quarantaine | Inzending Het Rode Oor 2021

Je laat het gordijn op een kier en trekt een shirt aan. Dat grijze, dat rafelt in de hals. Je knikt naar niets in het bijzonder en loopt de kamer uit. Ik staar naar de helderblauwe lucht met her en der een paars-roze wolk. Het is vroeg en koud en ik wil niet naar de wc.

De verwarming slaat aan, de keukenkraan loopt. Ik sluit mijn ogen, nog even. Nog even blijven liggen, even niets dan de warmte van het bed. Onder de deken rek ik me uit en rol me weer op. Ik draai. Ik wil tegen je aan kruipen, jouw billen tegen mijn buik voelen, je schouders kussen en je nek, maar jouw plek is alweer koud. Wat zou je aan het doen zijn? Als je hier was, zou je je omdraaien, je hand op mijn kont leggen, je lippen… De druk in mijn buik neemt toe. Ik moet eruit.

De badkamertegels zijn koud. Kippenvel tintelt omhoog langs mijn benen, mijn tepels drukken tegen mijn nachthemd. Ik wrijf over mijn armen. Een huivering trekt door mijn lijf als mijn billen de bril raken. Ik ben wakker. Tegen wil en dank.

Op de gang ruik ik koffie. Ik volg de geur naar de keuken, maar blijf in de deuropening staan, kijk op je rug. Jij rolt deeg met twee handen voor je uit, duwt er je muizen stevig in. Dan zet je je vingers erin en trekt het deeg weer naar je toe. En nog een keer, nog een keer, nog eens. Je pakt het op, petst het neer en begint opnieuw. De beweging rolt door je armen. Ik zie spieren spannen en ontspannen, je schouders, recht en breed, net even knikken alsof je erin zult duiken en ik, ik lig op het aanrecht, bloem op mijn billen, en je zet je handen in mij, trekt me naar je toe, duwt me weg, trekt me, tilt me. Ik kreun.

‘Hé, meisje.’ Je draait je om. ‘Was jij ook al op?’

‘Op’ is een groot woord, denk ik en blijf tegen de deurpost geleund staan. Je komt naar me toe en kust me. Ik voel weer alle haartjes overeind schieten, mijn tepels, een rilling. Je lacht. Je bent zo dichtbij dat ik alleen je ogen zie, maar ik zie ze lachen en dan kus je me nogmaals.

‘Ik heb koffie gezet,’ begin je en ik herinner me hoe ik lekker dacht, toen ik dat daarnet rook, lekker, terwijl je me nogmaals kust, lekkerrr en ik zeg alleen: ‘Rrrr.’

Je ogen vernauwen zich en je komt nog dichterbij om zacht ‘Rrrr’ in mijn oor te antwoorden. Ik voel een deegkorstje van je vinger brokkelen, onder mijn nachthemd. Je handen omvatten mijn billen en je tilt me op, ik sla mijn benen om je heen, laat me meenemen.

‘Het deeg moet een uur rijzen,’ zeg je. ‘Minstens een uur.’

Lisette van Eerten blogde ooit als Manhattanmama, woonde vervolgens in Duitsland en inmiddels alweer jaren in het Verenigd Koninkrijk. Mag zich master in de Klassieken noemen, maar verwondert zich vooral over het contemporaine leven. Heeft als huisvrouw altijd tijd te kort, maar schrijft desalniettemin. Haar (zeer en ultra-) korte verhalen werden o.a. gepubliceerd in de bundels 'Kort & Prachtig 2' (Ambilicious) en 'Kort & Prachtig 3' (Ambilicious) en de wedstrijdbundels 'De man van de markt' (Godijn) en 'Palmares' (Palmslag) en 'Verhalen van Verlangen' (Ambilicious). Verder zijn ze te vinden via haar Facebookpagina Lala Lisette.