Aanmeldtekst Schrijfresidentie 2020: Multatuli, waarheid en …

Adelaar

door Jens Meijen

Datum 29 juli 2020

De kandidaat-schrijfresidenten van 2020 kregen de opdracht om zich, 200 jaar na zijn geboorte, te verhouden tot één aspect van Multatuli’s veelzijdig en kritisch schrijverschap: het streven naar de onbelemmerde waarheid. Jens Meijen schreef een kort verhaal over een hedendaagse Eduard Douwes Dekker, even gedreven de waarheid aan het licht te brengen.

Adelaar

Dekker klapt haar laptop dicht. Ze legt haar bril weg, wrijft in haar ogen, en kijkt naar haar wazige, blauwverlichte kamer. Onverwoestbare vetplanten overal, een onbeslapen bed. Ze ziet intussen dubbel van de vermoeidheid. Boven haar bureau hangt een foto van een groep naaisters met Dekker in het midden. Veldwerk. De werksters noemden Dekker hun vriendin. De fabriek noemde haar een spion. Uiteindelijk is alles een kwestie van perspectief.

 

Toen ze na vier maanden weer thuiskwam, stonden er dagelijks advocaten aan haar deur. Daarna bespiedden ze haar vanuit geparkeerde auto’s, kreeg ze vriendschapsverzoeken van onbekenden, ontving ze e-mails met foto's van zichzelf terwijl ze boodschappen deed. Nu ziet Dekker twee figuren opstijgen uit haar laptop, hologrammen, scherper dan de kamer. Ze zitten in een vergaderzaal met glazen wanden. Een man spreekt:

 

‘Kijk, je hebt twee opties. Ofwel geef je het niet uit, en dan houd je je job, je familie, je leven zoals het altijd geweest is. Misschien zelfs een leuk jobje hier. Ofwel publiceer je het, en dan is je leven voorbij. We deepfaken naaktfoto’s van je en posten ze overal. Spread eagle, ken je dat? We huren iemand in om je man te verleiden. Onze PR-afdeling maakt memes over je leugenboekje. Niemand gaat je nog geloven.’

 

Dekker had geknikt, dat ziet ze aan het hologram, en zo staat het ook in haar boek. Ze moet ook gelachen hebben, want het hologram grinnikt, en ze moet ook iets als ‘arrogante kloot’ geroepen hebben. Hij riep terug dat hij haar probeerde te helpen, maar nu niet meer. Hang je maar op aan de klepel van de klokken, en die kutfabriek zouden ze ook sluiten, en je vriendinnetjes lekker op straat, tussen de honden.

‘Shit,’ mompelt Dekker. Ze zet haar bril weer op en opent haar laptop.

© Marianne Hommersom

Jens Meijen (1996) is afgestudeerd als letterkundige en werkt als doctoraatsonderzoeker in de politieke wetenschappen aan de KU Leuven. Daarnaast is hij journalist en recensent bij HUMO en De Morgen, redacteur bij Greenpeace Belgium en kernredactielid bij het literair tijdschrift DW B. In 2016 werd hij de eerste Jonge Dichter des Vaderlands van België. Zijn poëziedebuut Xenomorf (2019, De Bezige Bij) won de C. Buddingh'-prijs in 2020. In 2021 verschijnt bij dezelfde uitgeverij zijn debuutroman De Lichtjaren.

Meer over de Schrijfresidentie?

Ontdek wie mee ging naar Parijs, lees al hun bijdragen en kom te weten hoe het er achter de schermen aan toe gaat via de reportages.

Alles bekijken