Gedichtendag 2017 | Poëzietips van deBuren

Datum 26 januari 2017

Op Gedichtendag praten Vlaanderen en Nederland in rijm. Voor deze gelegenheid doken we in ons archief en selecteerden we acht poëtische pareltjes.

Donderdag (26/1) is het weer zover: Gedichtendag, de dag dat Vlaanderen en Nederland in rijm praten. Voor deze gelegenheid doken we in ons archief en selecteerden we acht poëtische pareltjes die in 2016 op onze website verschenen.

 

  Charlotte Van den Broeck | DorstGeschreven tijdens onze schrijfresidentie in Parijs (2015)

Dorst

gelopen, aldoor gelopen, dwaas de kudde uitjezelf te pletter gelopen tegen de schelle wens van vertetegen bergen te pletter tegen de ijskappenop de ogen van een geliefde, niets week

niemand strijkt de hemden meer of de man eronderen kreuken worden zo snel scheuren, scheuren gauw een rauwe wonde

tot het van de kast valtis het voorwerp bezig voorwerp te worden onophoudelijk dringt hettegen zijn randen zonder uitzicht, dat het dringen het ooitin een groter gedaante verandert

of afkomst en waar we op afsteveneneen nevenschikking is van pogingen om meer plaats in te nemenjezelf uit te schreeuwen op een achterbankmet je nagels in het leer van een rug of van een autozetel (...)

 

Charlotte Van den Broeck

Lees het volledige gedicht op onze website

  Rodaan Al Galidi | Antwerpen in novembergeschreven voor citybooks Antwerpen

Waarschuwing

Attentie, attentie:vanaf nuis in Antwerpenhaat verbodenen angst ook.Met je hond het huis uitkomenen hem uitlaten, mag,maar je God uit je hart trekkenom ermee op straat te lopenis niet toegestaan.Honden blaffen,goden bijten.Attentie, attentie:Antwerpenis niet voor iedereen!Antwerpenis alleen voor haar vrijheid.

Rodaan Al Galidi

Lees de volledige cyclus op de website van citybooks 

 

citybooks Antwerpen © Garry Loughlin - Bekijk de volledige reeks

 

  Maud Vanhauwaert | ik noem jou ibilaGeschreven voor de presentatie van de DWB-fotobiografie van Dirk Brackman in Museum M, in samenwerking met deBuren (12-01-2017)

ik noem jou ibila

niet omdat het klinkt als een eilandeen chemisch spul met een parapluutjeof als een sirene die op de rotsendagelijks haar kleine borsten te water laatik noem jou ibilamijn schemeringsdier, mijn grensgevalje houdt je op in het donkerje haren tot over je gezichtik weet niet waar te beginnenik leg je te weken in een donkere kamerin verschillende baden, tot je contouren vervagenwisten wij veel waar het eiland stopteen het continent begonmijn kleine sluikstort, met je voiletjevan niets, er hangt nog iets van jou aan de stoelik noem je, vergeef me het woordspelmijn alibi, maar dan in negatiefjij bent het bewijs dat ik er was (...)

 

Maud Vanhauwaert

Lees het volledige gedicht op de website van DW B

  Linda Veldman | TrapsgewijsGeschreven tijdens onze schrijfresidentie in Parijs (2016)

Je hoort Linda Veldman zelf haar Parijsgedicht Trapsgewijs voordragen op de presentatie in Brussel (24/09/2016).

Luister ook naar de andere Parijsgangers van 2016

 

  Ghayath Almadhoun | Schizofreniegeschreven voor citybooks Ieper

IEPER

In de stad Ieper, die midden tussen de Vlaamse akkers ligt, zoals een naar de wereld opgestoken middelvinger zich in het midden van de hand bevindt ... In de stad Ieper, die in de Eerste Wereldoorlog van de kaart is gewist, zoals het Palestijnse volk uit de schoolboeken en de historische archieven is gewist ... In de stad Ieper - ik weet niet zeker welke formulering poëtischer is en beter in de context past: ‘honderd jaar na zijn vernietiging', of ‘honderd jaar na zijn wederopbouw' ... In de stad Ieper, waar je je hand kunt leggen op de geschiedenis die languit voor je ligt als een lijk, waar je de wond kunt aanraken om te ontdekken dat hij nog warm is als de tepel van een vrouw die smelt tussen je lippen ... Daar dwaal ik rond, een Palestijnse vluchteling, die tot voor kort nog uit alle boeken, nieuwsberichten, academies en onderzoeken werd geschrapt, want we weten allemaal dat Palestina een land is zonder volk ... Ha ha ha ...Hoe het ook zij: ik, de Palestijnse vluchteling die niet bestond in deze beschaafde wereld, dwaal rond als een archeoloog die met een kolonialistische verkenningsmissie vanachter de oceaan is gekomen en de halve aardbol heeft afgereisd om de barbaarsheid van de homo sapiens van nabij te voelen en de euforie te ervaren van de bevestiging dat Hannah Arendt gelijk had toen ze de banaliteit van het kwaad benadrukte. Ik ben een Palestijns-Syrisch-Zweedse vluchteling, ik draag een broek van het merk Levi's, in San Francisco door een Joodse migrant uit Duitsland. Ik vul mijn camera met foto's, zoals een boerin uit Rusland de melkemmer onder haar koe vult. Ik knik met mijn hoofd als iemand die de les heeft begrepen: de les van de oorlog. Ik, de Palestijn, verdeeld over tientallen slachtingen, sta hier naakt. Ik probeer me te hullen in mijn gedicht, in de hoop dat het mijn wonden zal verhullen. Beduusd verzamel ik hier en daar mijn brokstukken, zodat ik een getuige kan zijn. Hier sta ik, de gewelddadige Palestijn, volgens de clichés en de stereotypen, afkomstig uit een land dat bekend staat om zijn oorlogen, zoals de oriëntalisten beweren. Ik sta voor jou, bevangen door een hevige gêne, ja, een hevige gêne voor de nietigheid van de oorlogen in mijn land, in vergelijking met de enorme oorlogen in jullie landen. De kleine, onbeduidende oorlogen van mijn land tegenover jullie gigantische, almaar groeiende oorlogsmachine, die alles wat groen en dor is, vermorzelt, tegenover jullie inventieve wapens die de oorlog tot een kunst verheffen, tegenover jullie bontgekleurde oorlogen die niets overeind laten staan, tegenover jullie schitterende bloedbaden, o witte mannen. (...)

 

Ghayath Almadhoun

Lees het volledige prozagedicht op de website van citybooks

 

 

 

citybooks Karlsruhe - Kantelbeeld Karlsruhe, in september 2016

  Monika Rinck| Kantelbeeld Karlsruhe, in september 2016geschreven voor citybooks Karlsruhe

Kantelbeeld: HAAS EN EEND

In september, zeggen ze, gaan dromen en waken op elkaar lijken.Maar op welk halfrond, waar is dat zo? Staat het vastals een toestand of slaat het om als reuzenhaas into eidereend?Dit hier is Karlsruhe: een nederig hekje wordt gerespecteerd.Jarenlang wachten mensen voor het ZKM-gebouw op hun taxi.In Oost-Oekraïne komt het sinds kort opnieuw tot gevechten.Wittereuzenhazenleger is een terrein aan de Karlsruher Kornweg.

* * *

Mijn lichaam begrijpt niet waar het zich bevindt.Mijn tanden gaan los staan. De doden zijn verdwenen.

* * *

Het is nog steeds zomer. Maar heen gejaagd door apparatenzodat de zomer zich heilloos verdeelde, tot hij zelf verging.De notaties moesten hem redden. Wie besluit wat erbij hoorten wat niet meer past? Verdierlijking past, vervrouwelijking ook,vernietiging nee, vermannelijking ja, verachting zeker weten,verachtvoudiging onduidelijk, verloren verzorgingseenheid gaat ook,verzieling blijft onduidelijk, verruwing gaat beslist. De zomer boort.De zomer boort gaten. Daar rijgen Alb-vissers nylondraad doorheen,en gooien alles wat bewusteloos verging, nog eens uit.Lokaas. Zo zwakken ze de apparaten af en helpen de notaties.

* * *

Wat doen de Russen ondertussen? Ze schrijven lokale gedichten.Bedoel je dat het overal zou moeten deugen? Je universele gedicht?Dat het niet alleen voor een exquise reeks, een elite van mensenwier keuze van voren af aan vaststond, op een bepaalde plekdie bekend was, tegen een overeengekomen prijs, niet langer dan20 minuten durend, voorgedragen in kleding op maat,anders simpelweg overal, op elke plek, elke lengte, voor iedereen?

Het zou overal moeten deugen, of niet? Dat ik me ookin Oekraïne niet hoef te schamen. Hoe zorgen wedat het deugt? Of zo: wanneer het sowieso moet deugen,dan deugt het niet overal. Kan het niet overal deugen? (...)

Monika Rinck

Lees de volledige cyclus op de website van citybooks

 

  Nikki Dekker | Voorspelbare levens in een voorspelbare buurtGeschreven tijdens onze schrijfresidentie in Parijs (2016)

Je hoort Nikki Dekker zelf een stuk voordragen uit haar gedichtenreeks Voorspelbare levens in een voorspelbare buurt op de presentatie in Brussel (24/09/2016).

Luister ook naar de andere Parijsgangers van 2016

 

 

Erik Lindner | Roeiers op de Aaseegeschreven voor citybooks Münster

 

Roeiers op de Aasee

Steigers midden in het meerwedstrijdnummers en ballonnen

ribbelingen op het water

een roeier die de armen kruistde bladen op het water houdtleunt achterover en trekt aan de riemenen buigt voorover en duwt ze op

het zachte piepen van de riemen door de dollenhet klotsen van het water

planten die in het water hangendrijven met de stroom mee

gespetter van vleugels op het meergekwaak van kikkers in het park.

 

Waar denk je aan als je over straat loopt?waar ik aan denk

een boom staat, houdt zijn vracht omhoog

hoe een kikker kwaakt: eerst zompig geklaagdan vrolijk tikkend gehinnik

de lantaarns aan de overkanteen roeier door de schemer

het water dat de kade uitzicht teruggeeft

water dat in het donker onzichtbaar isstilte, omdat er geen land maar water is. (...)

Erik Lindner

Lees het volledige gedicht op de website van citybooks